Film Lumeta zapowiadał się całkiem obiecująco. Na początku seansu dowiadujemy się bowiem jedynie, o nieudanym napadzie na pewien mały sklep jubilerski. Nie wiemy kto go przeprowadził oraz co podjudziło te osoby do takiego czynu, bo widać, że nie byli to profesjonaliści, tylko ludzie z przypadku. Pokazuje nam dwóch braci, ich rodzinę i bliskich oraz to co robili oni wszyscy, na kilka dni przed napadem. W dalszej części produkcji, reżyser powoli zaczyna nam tłumaczyć całe zajście, oraz przechodzi do ukazywania zdarzeń jakie miały miejsce w konsekwencji feralnego rabunku. Pomysł więc był i to całkiem nawet niezły, jednakże wykonanie pozostawia dużo do życzenia…

Największym problemem "Nim diabeł..." jest niesamowicie słabe tempo opowiadania historii oraz zdecydowanie za małe napięcie towarzyszące wielu scenom, które powinny wciskać w fotel, a nie wywołują w nas żadnych emocji. Film Lumeta się niemiłosiernie ciągnie, właściwie niewiadomo w jakim kierunku zmierza i średnio nas to po pewnym czasie obchodzi. Jest niesamowicie przedłużony i momentami przez to nieciekawy. Praktycznie od połowy seansu bardziej chciałem by się on skończył niż interesowało mnie jak się cała historia potoczy, do czego doprowadzi, a to w przypadku filmu spod znaku thrillera jest grzechem niewybaczalnym. Zawodzą również przypominki z wydarzeń sprzed napadu, bo praktycznie rzecz biorąc nie wnoszą one dużo do całej historii. Może jedynie dwie pierwsze robią jakieś wrażenie, wszystkie następne są jedynie nieudanym i sztucznym zaburzaniem chronologii, z którego niewiele jest nam dane się dowiedzieć.

"Nim diabeł…" ma również ambicje by być czymś więcej niż tylko kolejnym thrillerem i próbuje zahaczać momentami o poważny dramat. Co jednak z tego, jeśli poważne i z założenia poruszające sceny nie robią na nas żadnego wrażenia? Bo choć po napadzie sprawy zaczynają się komplikować, bo nic nie poszło tak jak miałoby pójść i bohaterowie są stawiani w coraz cięższych sytuacjach, muszą podejmować coraz gorsze decyzje, to jednak są one pokazane w sposób niezwykle bezosobowy i nieciekawy. Nie ma tu scen zapierających dech, wstrzymujących bicie serca, nic tu tak naprawdę nas nie rusza. Całość ciągnie się niezmiernie, ciągle tym samym sennym tempem, bez żadnych zaskakujących zwrotów akcji, skoków napięcia. Przez to film ten jest przeraźliwie płaski, a w efekcie niektóre nawet mądre myśli przechodzą niezauważone, zlewając się z nudną resztą.

Nie pasowała mi również w obrazie Lumeta muzyka Cartera Burwella, która od pewnego momentu zaczęła mi działać na nerwy. Jeden motyw przewodni powtarzany w nieskończoność przez cały film, sam w sobie ładny ale dziwnie niepasujący do obrazu, bo jakby odrobinę zbyt optymistyczny, jakby bagatelizujący rozwijającą się na ekranie historię. Dobrze, że chociaż aktorzy dopisali i występy Philipa Seymoura Hoffmana i Ethana Hawke'a można zaliczyć do naprawdę udanych.

4/10