Czy slasher na pewno umarł? Podgatunek ten należy do najprostszych i jednocześnie najłatwiejszych do zepsucia. W końcu by film tego typu się wyróżniał, musi oferować coś ponad oklepanego już psychopatę z nożem… Szczęśliwie dla fanów wszelkiej maści rzezi nastolatków przez zamaskowanego mordercę, w tym roku wyszła zadziwiająco udana produkcja. „Noc Dziękczynienia” sprawnie operuje tym, co najlepsze w slasherach, nie popadając przy tym w skrajną ambitność. W końcu nie chodzi w nich wcale o intelektualną rozrywkę.

Święto Dziękczynienia… A także wiążące się z nim największe święto konsumpcjonizmu jakim jest Black Friday. Lokalny hipermarket decyduje się otworzyć swe podwoje dzień wcześniej, oferując wyjątkowe oferty dla wszystkich, którzy bezsprzecznie potrzebują tej jednej, wspaniałej gofrownicy, by mogła ona pozostać niemal nieużywaną gdzieś na półce w kuchni… Nie trzeba raczej tłumaczyć, że pomysł ten nie kończy się w żadnym stopniu dobrze. Ginie kilka osób, kilka zostaje rannych, a odpowiedzialność za to ponosi: nikt. Nagrania z monitoringu zniknęły, nie ma dowodów, nie ma winnych. Rok później na miasteczko spada widmo zbrodni, gdy samozwańczy mściciel postanawia wymierzyć sprawiedliwość. Komu jednak aż tak zależy na pomszczeniu ofiar, by siać terror, spustoszenie i mordować w równie brutalny sposób?

Przyznam, że nie spodziewałam się tak udanej pozycji, gdy wybierałam się do kina. Historia miejscami mnie zaskoczyła, plot twisty w większości się udawały. Dużą zaletę stanowi różnorodność kolejnych mordów, dzięki czemu nie sposób określić, z której strony i w jakiej formie nadejdzie zagrożenie. Pojawia się wprawdzie kilka jumpscare’ów, fakt, jednak wpasowane zostały one tak przemyślanie, że nawet kilka razy podskoczyłam na fotelu w trakcie seansu. Klimat pełen niepokoju oraz niewiadomych utrzymuje się nawet wtedy, gdy film robi zwroty w kierunku komedii. Humor jest jednak subtelny, jak na ten gatunek, wywołuje uśmiech bez zbędnego poczucia zażenowania. Niekoniecznie przypadło mi za to do gustu samo rozwiązanie intrygi i zakończenie, choć to raczej kwestia typowo rozminięcia się moich oczekiwań z wizją reżyserską, która mimo wszystko prezentowała pewną spójność logiczną... Mierzwiła jednak sequelowa furtka, która aż za bardzo przypominała tę znaną z filmu „Gość” z 2014 roku. Niezależnie jednak od tych niedociągnięć – świetnie podtrzymany został duch slasherów lat 80-tych i 90-tych.

Wizualnie produkcja prezentuje się zadziwiająco dobrze. Zdjęcia są udane, kolejne ujęcia ciekawie operują klimatem. Kostiumy prezentują się nieźle, scenografia niektórych miejsc wprost budzi grozę. Mówiąc o efektach specjalnych… wypadają bardzo różnie. Niektóre wyglądają na tyle realistycznie, by wywołać mdłości i przerażenie, a inne – wyłącznie salwę śmiechu. Bardzo zadowoliła mnie muzyka, wpasowywała się dobrze, tworzyła klimat, była miła dla ucha: nie mam do niej w zasadzie żadnych zastrzeżeń. Aktorsko z kolei całość wypada lepiej niż przeciętny slasher. Nie mówię o jakichkolwiek wyżynach, jednak choć przerażone dzieciaki nie wyglądają tak do końca na nastolatków, to przynajmniej boją się tak, jak trzeba. Kilka ról szczególnie wyłania się na pierwszy plan, lecz bardziej z poziomu scenariopisarstwa, niż samego popisu na ekranie. Postaci są zbudowane dość poprawnie, choć z reguły wpisują się w pewne archetypy gatunku. Jak by nie patrzeć: bohaterowie z kartonu to wręcz niezbędny element tego typu filmów – przynajmniej nikomu nie jest szkoda, gdy zaczynają ubywać z ekranu w niezwykle spektakularny sposób!

„Noc Dziękczynienia” to slasher, jakiego brakowało mi od dawna. Wszyscy fani podgatunku powinni być przynajmniej zadowoleni. Jeśli ktoś szuka jednak filmów ambitnych – lepiej niech poszuka czegoś innego. Zagęszczenie sztampy, kiczu i tandety wybija poza skale, lecz karawana krwawej zabawy jedzie dalej. Przednia rozrywka, po którą miłośnicy po prostu powinni sięgnąć. Ode mnie zyskuje ona ocenę 7/10.