Bieda. Dość popularny temat w kinie włoskim z okolic połowy XX wieku. Ale o ile De Sica w "Złodziejach rowerów" przedstawił historię człowieka, który uczciwą pracą starą się zarobić na godne życie, ale pada ofiarą kradzieży, o tyle Bolognini w "Nocy brawury" pokazuje drugą stronę medalu. Nie wszyscy godzą się z biedą i uczciwie pracują ledwo wiążąc koniec z końcem. Bohaterowie stworzeni przez Pasoliniego do głównie drobni przestępcy - złodzieje-chuligani oraz, nazywając profesje po imieniu, dziwki. W filmie raczej nikt nie budzi sympatii, niektórzy bohaterowi mogą wręcz budzić obrzydzenie.
Po za biednymi złodziejami film pozwala też rzucić okiem na świat bogatych, jednak tylko oczami tych pierwszych, czy bardzo pokazuje go bardzo powierzchownie.
Obraz Bologniniego zrealizowany jest bardzo sprawnie, praca kamery jest ładna, podobnie jak muzyka, a fabuła wciąga, pomijając może lekko mulone środkowe 100 minut filmu.
Warto obejrzeć, zwłaszcza jeśli ktoś lubi stare włoskie kino.