nie jestem miłośnikiem tego gatunku, ale... ten film mi sie podobał, z kilku względów. Po pierwsze znakomicie dobrano aktorów - świetną aktorkę grającą naturalnie, i o takiejże urodzie (naturalnej - nawet bez makijażu ładna), ale nie ładną w stylu "brillant", olśniewającym, jak pojawiająca się na krótko panna młoda biorąca ślub w kościele - to byłby zgrzyt, gdyby brac do filmu jedną z tych olśniewających ładniuś. A on - w typie mruka, ale bardzo męski, bo panuje nad światem, który czyni ciągłe przeszkody dziewczynie. Po drugie - pochłania uwagę sceneria, przecudowne regiony Irlandii (trochę oczywiście to zintensyfikowanie piękna jest sztuczne, bo zawsze w filmach lepią atrakcyjne miejsca kraju, choć średnia Irlandii nie jest średnią z jej parków narodowych). Po trzecie - silnie działa w filmie chyba cecha gatunkowa komedii romantycznej, czyli subtelne ukazanie erotyki, jakby na 2. planie, bo głównym tematem jest odszukanie w sercu tego, co najważniejsze, miłości, tej prawdziwej, niezależnej od okoliczności, korzyści materialnych. To sprawia, że film ma - chciał, nie chciał - wymowę chrześcijańską, uważam, że pomaga widzom być dobrym, może nawet skłoni do powrotu do dawnych a zaniedbanych mocy miłości, przygasłej może w trwającym już lata małżeństwie, a pewnie pomoże też zakochanym, by przypatrzyli się swoim emocjom, czy wykształcił się z nich już odporny na mrozy i zmienności klimatu kiełek trwałej miłości, przebijający lekką glebę zakochania.

Film jest dobry też dlatego, że operuje pewną liczbą zaskoczeń, wykorzystuje kontrast charakterów i kobiecości na tle męskości (wbrew poprawności politycznej ukazuje labilność emocjonalną kobiety przy większej stałości mężczyzny - niemniej uwzględnia też moment, gdy kobieta potrafi odsiać to, co niepewne, niejasne od szukanej prawdy i pewności ostatecznego wyboru; dodam dla porządku, że mamy tam też mężczyznę niestałego, zakochanego w... materii, że sie niejasno, by nie spoilerowac, wyrażę). A zabawny jest ten swoisty chór prostych ludzi, niczym grecki chór będący świadkiem przełomów w klasycznym dramacie wypowiadajacy się - ci wynajmujący pokój obojgu, a kochający się ludzie, ci obserwatorzy dziwnych scen miłości, którzy po swojemu skomentują, co widzą.