Zacznę od tego, że pierwszym filmem sci-fi Szulkina jaki widziałem była "Wojna światów. Następne stulecie", a te dwa obrazy mimo wielu podobieństw, bardzo mnie zaskoczyły.
"Wojnie światów" bliżej było do tragikomedii, groteska tam zawarta miała charakter często komiczny, choć przecież sama wymowa filmu zbyt optymistycznie nie nastrajała. W "Golemie" i "Końcu cywilizacji" od początku widza uderza wszechobecny mrok i nihilizm. Humor jest, ale w mniejszych dawkach, a i czasem po prostu już nawet "nie wypada się śmiać".
Malarskie kadry, świetne operowanie światłem, ogólnie zdjęcia na medal. Złowieszczy klimat dekorowany psychodeliczną muzyką, świetne obsady aktorskie. Jak to u Szulkina, otrzymujemy bohatera, który widza oprowadza po kolejnych "elementach" świata przedstawionego. I jak bohaterowie szulkinowscy - im więcej wiemy, tym bardziej się boimy;)
Szulkin w wielkim stylu wychodzi daleko poza ramy gatunkowe - ciężko określić te filmy po prostu mianem "sci-fi". To coś dużo więcej - to filozofia, to nawał politycznych podtekstów, to wielkie antyutopie.
To nie jest groteska, który i straszy i śmieszy jak w "Wojnie światów". To groteska, która może tylko straszyć. Istne szaleństwo, doskonale zarysowana galeria postaci wypowiadających kolejne świetnie napisane kwestie. Filmy wypełnione treścią po brzegi, nie bojące się symboliki, a także z elementami surrealizmu. Zresztą innego niż odrealnionego Szulkina sobie nie wyobrażam. Na plus na pewno brak takiej dosłowności, która trochę psuła mi oglądanie "Wojny światów".
Zakochałem się w tym szulkinowskim katastrofizmie, nie da się ukryć.

9/10

PS: Zdycham w tym momencie z czekania na seans "Chwały bohaterom". Ponoć arcydzieło:>