Tom Sykes po wyjściu ze szpitala psychiatrycznego próbuje znaleźć sobie przystań, która zapewni mu w jakimś stopniu poczucie bezpieczeństwa i spokoju. Za cel obiera sobie strych wielkiego i pięknego domu, do którego w niedługim czasie wprowadza się małżeństwo z dwójką dzieci. Tom'owi jednak wcale to nie przeszkadza, ta sytuacja jest mu nawet na rękę - wreszcie "ma" rodzinę o której zawsze marzył. Mężczyzna całkiem aktywnie zaczyna uczestniczyć w życiu familii Dreyer'ów (stale podsłuchuje ich rozmowy, obserwuje każdy ruch, przechadza się po domu kiedy jest okazja zabierając na strych różne pamiątki). Kiedy okazuje się, że mąż Julie potajemnie ją zdradza, Tom odkrywa, że nadarzyła się zupełnie nowa możliwość - może zająć miejsce pana domu. Od tej pory na własny sposób stara się zdobyć przychylność zarówno Julie jak i jej dzieci.
Z pozoru sympatyczny i troskliwy mężczyzna sprawiający wrażenie "dużego dziecka", nie może jednak poradzić sobie z własną kruchą psychiką, która jest jak tykająca bomba zegarowa z opóźnionym zapłonem. Kiedy coś idzie nie po jego myśli, jest zdolny do wszystkiego i nie może powstrzymać napadów agresji.
Punkt wyjścia filmu jest całkiem obiecujący, a przedstawiona historia potrafi wciągnąć. Momentami miałam jednak wrażenie jakbym oglądała film klasy b z serii tych Jedynkowych "Prawdziwych historii", które leciały kiedyś w środowe wieczory.
Uważam, że zakończenie (oraz niektóre wątki) było zbyt oczywiste i banalne i mogło pójść w całkiem innym kierunku. Pomimo kilku minusów oraz drobnych niedociągnięć, myślę, że warto zapoznać się z tą pozycją, chociażby po to aby zobaczyć jak fundamentalny wpływ na dorosłe życie i psychikę człowieka ma traumatyczne dzieciństwo.