Składająca się z serii emocjonalnych i tłuczonych na jedno kopyto monologów pogadanka o tym, że
lepiej zapobiegać niż leczyć.
Fatalnie obsadzona Julia Roberts, która do końca filmu siłuje się z napisaną zupełnie nie dla niej rolą
oschłej, profesjonalnej i skrzywdzonej przez życie pani doktor.
Parada znanych, pięknych ryjów, tak żeby było widać że każdy gej jest śliczny i wymuskany. Jest
jeden grubasek, ale za to śmieszny i brodaty. Reszta to pięknoocy eunuchowie.
Fabuła tak przewidywalna, że po jakimś czasie trudno było odróżnić ten film od Requiem dla Snu.
SPOILER Było tak:
pierwsze trzy minuty: super zabawa, ekstra!
kolejne dziesięć minut: robi się smutno
kolejne czterdzieści minut: robi się smutniej
do końca filmu: tragedia na tragedii, więcej niż gdyby zrobić remake Pianisty ze wszystkimi aktorami
chorymi na progerię.

Nie zrozumcie mnie źle, film ma dobre strony: główny bohater dobrze gra.
To chyba przede wszystkim.
Jego chłopak jest uroczy.

Poza tym jednak - niestety - film ten przypomina gazetę "Takie jest Życie", siłując się z widzem żeby
wreszcie się poryczał i epatując kumulacją dramatu i tragedii która w takim natężeniu przestaje być
życiowo autentyczna, a staje się śmieszna.

Soundtrack fajny.

Polecam: fanom Requiem dla Snu i 13-latkom.