Nie były to wspomnienia, bo przecież Vito już nie żył. Raczej retrospekcje. Też myślałem, że będzie ich trochę więcej, ale ostatecznie pokazały drogę Vita od sierotki do dona, szkoda tylko, że taki niedosyt de Niro. :]
Nie zgodzę się natomiast, że nie wiele się działo w tym drugim przedstawionym czasie- pokoleniu Micka. Genialne, nie do zapomnienia kreacje aktorskie, wątek rewolucji na Kubie, relacja między Mickiem, a Konstancją, pozycja Toma Haygena, ta komisja no i ten wątek postaci Frediego! Wierz mi lub nie, ale śledziłem to z zapartym tchem i maksymalnym zaciekawieniem. ;]

Tak fakt zle okreslilem... :D Nie no film nie jest zly ale ocenialem go w porownaniu do jedynki.

I właśnie w porównaniu do jedynki jest lepszy.

Jest to na prawdę zacne dzieło ale również szkoda mi że ten drugi wątek nie był bardziej obszerniejszy dlatego że wypadł bardzo dobrze a do tego Vita grał w końcu De Niro.

Nie lubię tego argumentu, ale to co piszesz, wynika w dużym w stopniu z niezrozumienia filmu. Sama w sobie historia młodego Vito nie ma wielkiej wartości, a rozwinąć jej specjalnie się nie da (ot, doszlibyśmy do początku pierwszego "Ojca chrzestnego" - i co by z tego wynikło?) To nie miał być film o jednym czy drugim panu Corleone, ile porównanie dwóch dróg do władzy. Obu zbrodniczych, ale jednak różnych, bo jedna była oparta na poszanowaniu pewnych wartości, a druga - na całkowitym ich zatraceniu. To tak w telegraficznym skrócie.

Ja doskonale rozumiem, dlaczego lepiej Ci się oglądało losy Vito. To wynika wprost z treści; przecież Vito jest zdecydowanie bardziej pozytywną postacią niż Michael. W pewnym sensie można go nawet uznać za takiego Robin Hooda, co gnębi bogatych i pomaga biednym. Tylko że ta subiektywna przyjemność oglądania losów Vito nie sprawia, że można sobie wyciąć z filmu losy Michaela. Nie twórzmy absurdów.