Dawno nie widziałem już czegoś takiego. Jeżeli tylko utożsamimy się z bohaterami, odczujemy olbrzymi ładunek emocjonalny bijący z ekranu. Jeszcze godzinę po seansie mam dreszcze, z pewnością szybko o nim nie zapomnę ^^ Dwie godziny filmu mijają jak z bicza strzelił.

Chociaż podobieństw do Lolity z 1997 jest w fabule jest całkiem sporo (jak na przykład różnica wieku głównych bohaterów czy wypadek matki bohaterki, a żony bohatera, będący początkiem "relacji"), to różnica między obydwoma filmami jest zasadnicza.

W Lolicie nieszczęśliwie zauroczonym był Pan Humbert. Miłością tego nazwać nie można, bo tytułowa Lolita była jakby uosobieniem wizji miłości z lat jego dzieciństwa. Widząc ją bohater widział tak na prawdę kogoś innego, co tytułowa Lolita niestety wykorzystywała po całości, a relacja ta wyniszczała Pana Humberta od środka.

Natomiast w Beau-pere mamy do czynienia z prawdziwą, czystą miłością, która w dodatku wyszła od dziewczyny, w przeciwieństwie do Lolity. Prawdziwie cieszy widza fakt, że wraz z postępowaniem fabuły u głównej bohaterki nie widać najmniejszych oznak tego, że uczucie to jest chwilowym kaprysem 14-latki podkochującej się w starszym mężczyźnie i z czego z wiekiem, gdy hormony się uspokoją, prostu się wyrasta. Podczas, gdy postaci Humberta towarzyszyło moje współczucie (chwilami przykro było patrzeć, jak zaślepiony staje się wrakiem człowieka), to głównemu bohaterowi w tym filmie, przynajmniej w tym opisywanym aspekcie mógł bym jedynie pozazdrościć.

Gra aktorska obydwojga aktorów również wypadła znakomicie. Postać, zwłaszcza wzrok, zakochanej dziewczyny był na prawdę przekonujący. Również główny bohater w swojej roli, którą ciężko w kilku słowach opisać wypadł doskonale. A towarzyszące w filmie dźwięki instrumentów, połączone często z monologami skierowanymi do widza uwypuklały i tak świetnie zbudowany nastrój.

Opisując film nie sposób nie wspomnieć o zakończeniu [SPOILER]. które jest trochę przykre, chociaż raczej pozytywne. Bezcenna jest scena, w której tytułowy ojczym swoją przyszłą wybrankę ile jej dziecko ma lat, ona odpowiada, że pięć, a za ścianą stoi 14-letnia pasierbica z nad wyraz wymownym spojrzeniem. Mimo, że utrzymywanie takiego stanu rzeczy, chociażby do skończenia przez dziewczynę pełnoletności mogłoby stać się drogą przez mękę i powodować nieprzewidziane w skutkach reakcje otoczenia, to przykre jest to, że ostatecznie główni bohaterowie się rozdzielili. Co prawda jednak, nie rozstali się spalając za sobą wszystkie mosty, co podnosi na duchu. Trzeba również wspomnieć jak wielką miłością wykazała się bohaterka, która usunęła się z drogi, by "ojczym" mógł zaznać szczęście i poczucie bezpieczeństwa.

W zakończeniu nie zrozumiałem jednak do końca ostatnich kadrów filmu, kiedy to ojczym lądując na łóżku z Charlotte usłyszał od niej, że "wyleczy go". Czyżby jej o tym powiedział?! W dodatku ta twarz małego dziecka obserwująca, jak jej matka się obściskuje. Przypomniała mi się wtedy scena, gdy Marion opowiadała "ojczymowi" jak słyszała, gdy on robił to z jej matką. Czyżby w przyszłości tego dziecka miały zajść podobne wydarzenia, jak u Marion?!

A żeby nie było tak całkowicie różowo, to na koniec wytknę jeszcze moim zdaniem mały uszczerbek w fabule filmu tj. że Marion zakochała się w ojczymie właśnie wtedy, gdy dowiedziała się, że jej matka nie żyje. Chociaż można to wytłumaczyć poczuciem osamotnienia z powodu braku (i tak nie obecnej wciąż) matki, to uważam, że taki zabieg okazał się na pewno całkiem wygodny dla scenarzysty. Jenak to mały szczególik, nie potrzebnie nawet o tym wspomniałem.

Chociaż film jest nieznany i pewnie nie zobaczę wielu komentarzy, to mimo wszystko zapraszam do komentowania, zwłaszcza przedostatniego akapitu dotyczącego zakończenia. Jeżeli w ogóle ktoś przebrnie przez mój mega długi wpis ^^