Moja opinia, tak jak wiele innych, również opowiada się przeciwko epopei narodowej. Otóż mnie boli sam fakt nadania "Panu Tadeuszowi" tak zaszczytnego tytułu. Nie powiem, że się wynudziłem podczas czytania, ponieważ fabuła, dzięki wartkiej budowie, jest zwyczajnie zachęcająca. Nie powiem, że to gniot, gdyż tak po prostu nie jest. Rozumiem kunszt Mickiewicza, aby zapisać to wszystko w trzynastozgłoskowcu z jakimiś specjalnymi typami rymów, średniówkami w wersach (to raczej gratka dla znawców literatury). Naprawdę, to imponuje. Ostatecznie wiem także, że "Pan Tadeusz", czyli rzekome opus magnum polskiego wieszcza to skarbnica polskiej kultury, książka napisana "ku pokrzepieniu serc" i inne takie tam, ale znieść nie mogę, że TO się nazywa epopeją narodową. Bo przecież jaką to ma wartość intelektualną, dlaczego traktat o zbieraniu grzybów, polowaniach polskiej szlachty czy wielkim jej biesiadowaniu uznaje się za kanon. Jak jakieś tam umizgi Tadzia do Zochy i TeliMENDY :) stoją wyżej od tylu polskich książek.
Wiem, że mój bunt może brzmieć śmiesznie, wszak o laurach dla dzieła zadecydowało mnóstwo lat i opinie krytyków literackich z dużo większą wiedzą na ten temat niż moja. Jednak z moim buntem nie jestem osamotniony, przede mną było wielu innych, na przykład: sam Gombrowicz.
Zachwyt nad kunsztem Adasia to popieranie hasła: sztuka dla sztuki. Zobaczcie sami jak wielka pustka chowa się pod tym przeklętym trzynastozgłoskowcem - dla niewidomych - opisywane wcześniej bzdury typu: zabawy szlachty zaściankowej. Aż gdzieś w głębi pogrywa myśl: zdobyć autorytet w świecie oświaty i nauki i starać się odwołać "Pana Tadeusza" z obowiązkowej listy lektur. Ehhh... cóż zrobić?
Nawet absurdalność całej sytuacji podkreśla fakt, że jeden z najsłynniejszych polskich historyków literatury i mickiewiczologów, Stanisław Pigoń, DOSŁOWNIE rozwodził się nad przypuszczeniami w rodzaju: ile minut niesiono garnce z potrawami od kuchni do sali, w której odbywała się uczta szlachty i czy potrawy w tym czasie miały szansę wystygnąć. No, kurna, serio?!!! Błagam.
Tak, Gombrowicza czytałem oczywiście po nieszczęsnej epopei (zgodnie z epokami literackimi przerabianymi w szkole na polskim),więc to on mnie zaraził wrogością do dzieła Mickiewicza. Od razu dodam też, że coś mi nie pasowało w "Panu Tadeuszu" tuż po przeczytaniu (co? to już się okazało podczas omawiania lektury na lekcjach).
Ufff... to się wykrzyczałem.