Po wielu pozytywnych komentarzach, pochlebnych recenzjach i opiniach, a także sugerując się wysoką notą nastawiłem się na naprawdę świetny film, po cichu zastanawiając się nawet czy nie poleci 9, albo i 10. To jednak było przed obejrzeniem. Na początek jednak parę dobrych słów, bo na krytykę będzie jeszcze czas. Zarówno Garson za rolę dojrzałej, opiekuńczej, pogodnie usposobionej i życzliwej matki oraz Wright za stworzenie młodej, inteligentnej i niezwykle sympatycznej, a w dodatku nie zadzierającej nosa arystokratki w pełni zasłużyły na Oscary. Sam pomysł nakręcenia w czasie wojny filmu, który pokazywałby życie Anglików różnych klas społecznych w toku rozwoju sytuacji jest bardzo dobry, choć mógł się przerodzić w zwykłą propagandówkę wojenną.
(Spojlery) To, co mnie zraziło w tym filmie to nadmierna patetyczność, sztuczność, chociażby w scenie, w której umiera Carol. Przerysowana dzielność bohaterów, którą można odebrać prawie jako obojętność, np. w sytuacji, gdy najstarszy syn oznajmia, że zaciąga się do wojska. Chwilowo smutne miny, parę słów i to wszystko, przez co odbiera to realizmu.
Słaba gra reszty aktorów. Zniszczenie scen, w których przemawiają epizodyczne postaci, ale wygłaszają jakże wzniosłe i ważne kwestie. Chodzi mi konkretnie o dwie. Pierwsza, gdy lotnik mówił o nadejściu następców, którzy zniszczą Anglię był strasznie nieprzekonywujący, nie wzbudzał lęku, zagrożenia, jego słowa nie miały złowieszczego posmaku. No i oczywiście ta ostatnia ważniejsza, gdy pastor przemawia w zniszczonym kościele tłumacząc, dlaczego są ofiary wśród ludności cywilnej. Dla kontrastu wystarczy przypomnieć sobie chociażby przemowę Pecka z Zabić drozda, aby zobaczyć jak mizernie wypadł. Żadnej charyzmy, siły słowa, zdolności oratorskich, niezbędnych w takich sytuacjach, które rzeczywiście mogłyby przekonać zgromadzonych wiernych. Może się wydawać, że parę takich scen to niewiele, ale to przecież szczegóły budują całość i takie niewielkie detale potrafią popsuć cały efekt. Mimo wszystko polecam innym ten film, chociażby po to, aby wyrobili sobie własne zdanie na temat słynnego klasyka.