Moi Drodzy,
dzisiejszy dzień wypada całkiem muzycznie, aczkolwiek między francuskim jazzem(?) z lat 60, a talking heads jest malutki przeskok.

Kochani,
jakbym miała określić powyższy film inną frazą niż incipit tego tekstu, byłoby to „medium, do którego aspirowali twórcy Grease, ale coś się nie powiodło”.

nigdy przenigdy nie zaznałam tyle kiczu, brokatu i pastelowych kolorow. „dom dla lalek„ to dobre określenie. jeszcze lepsze to „etui na telefon nastolatki w 2016 roku”.
to bardzo przyjemny, łatwy i niewymagający film. wrecz zbyt. jeszcze wczoraj bym powiedziała, ze gardzę takim kinem. dziś chyba tego potrzebowałam. zwykłego odpoczynku. bezmyślnego wpatrywania się w kolorowe sukienki i mniej lub bardziej zaawansowane układy taneczne. chyba tylko to się tutaj liczy, bo nie widze sensu pochylania się nad fabułą czy czymkolwiek innym.
uważam, ze celem miała być zachwycająca, dystyngowana estetyka; cel zostaje spełniony.
ktoś gdzieś pisał, ze Pan Wes mógłby to wyreżyserować. poniekąd zgadzam się. u niego wprawdzie wszystko jest bardziej wyraziste, ale to podobny poziom doznań estetycznych;

buziaczki, dobrej nocy!