No może trochę przesada, ale tylko trochę, bo naprawdę b. dobry. Nie zawsze jestem fanem "dogmackiej" estetyki, ale tutaj jest ona jedynie dodatkiem do ciekawej, życiowej historii i dobrego aktorstwa.
Świetnie i subtelnie nakreślone metamorfozy głównych bohaterów. Jej, od niewinnej, słodkiej dziewczyny do kobiety o dojrzałym spojrzeniu i jego, od rozdającego karty faceta, uznanego lekarza, do wystraszonego swoją przyszłą rolą dzieciaka.
Podoba mi się to, że nie jest to krytyka ani naszego bohatera, ani instytucji małżeństwa (choć to przecież zawsze takie modne). Nikt tu nie jest wprost negatywny (poza agentem oślepionego gwiazdora ;) ), ale jednocześnie nikt nie jest też plastikowy. Film ten widzę, jako ciepłe, pełne humanizmu pochylenie się nad losem człowieka – coś co w dzisiejszym, politycznie sk…wionym, kinie zdarza się niezwykle rzadko.
Jeśli do tego dodamy trudne, ale mimo wszystko pozytywne zakończenie, to chyba jednak mamy mały fantastyczny film.