Lubię przyglądać się mechanizmom, które kierują ludźmi. W filmie Patrzę na ciebie, Marysiu nie
widzę autentycznego przeżycia. Nie czuję prawdy emocji. Widzę jedynie egzaltację zagrywających się
aktorów, którzy każdą miną i gestem komunikują, że ich udział w przedsięwzięciu to jakieś straszliwe
brzemię. Co jednak najbardziej przykre - reżyser raz po raz natrętnie przypomina, że ma do
powiedzenia coś niesłychanie istotnego, a w istocie wypowiada banały. Wszystko to sprawia wrażenie
amatorsko sfilmowanego przedstawienia kółka teatralnego w liceum. Fatalnie zmiksowanego dźwięku
nie skomentuję z litości.