Punkt wyjścia do filmu jest błędny, bo twórcy nie zdawali sobie sprawy z tego, że PRLu nie obaliła Solidarność, ale gospodarka. W 1989 roku państwo było gospodarczym trupem, i mimo błędnych prób utrzymania tego, (po wprowadzeniu stanu wojennego była szansa na ocalenie komunizmu, w stylu Chińskim, jednak zaniechano tego, skupiając się na cementowaniu rozpadającego się ustroju), i nawet gdyby nie Okrągły Stół, i Czerwcowe Wybory, to PRL upadłby, kilka lat później, kiedy protesty społeczne byłby już zbyt duże, aby je tłumić, zresztą nie byłoby czym ich tłumić, bo MO w pewnym momencie też zmieniłaby front, Milicjant też chciał dobrobytu, którego PRZPR nie był wstanie mu dać.
Jedyna różnica byłaby taka, że Pan Miler, Kwaśniewski czy Czarzasty nie mieliby szansy się przefarbować z barw PZPR na SLD, (czy dziś Lewicę), bo Polacy dość krwawo rozwiązaliby problem komunistów.
Tak więc film już od startu trudno traktować inaczej, jak bardzo naiwną zabawę, niż próbę zmuszenia do myślenia, co Polacy zyskali na transformacji ustrojowej.