W scenie z różą bohaterka ma na dłoniach nie swoją krew. a krew sprzedającego róże (on się skaleczył). Według mnie sporą wadą filmu jest nadmiar zbyt długich statycznych ujęć.

Nie czytałem książki więc chcę spytać czy jest ona analizą relacji kobieta/mężczyzna w dosadny, nie przyjemny sposób i tak jak w filmie pod przykrywką kosmitów.

Można tak powiedzieć. Przy czym nie tyle skupia się na relacjach damsko męskich, co na rozważaniach obcej na temat człowieczeństwa. I książka jest bardziej "fabularna", że tak się wyrażę.

*obcej cywilizacji?

Właściwie tylko jednej reprezentantki obcej cywilizacji.

Aha źle to zrozumiałem czytając:)
Intrygujący film jak i pewnie książka.

Ja jeszcze nie skończyłam książki, ale niewiele mi zostało i powiem Ci, że to są zupełnie inne historie w sumie o czym innym. Jedyne co je faktycznie łączy to to, że mamy obcą istotę w postaci dziewczyny, która porywa autostopowiczów celem ich zużycia nazwijmy to pokarmowego. To w jaki sposób ta istota jest obca, jaki ma stosunek do autostopowiczów, do świata, jak ich porywa i co potem z nimi robi itd. - wszystko jest inne w książce i w filmie. Tematem książki jest stosunek człowieka do zjadanych zwierząt z tymże w książce tymi zwierzętami są ludzie nazywani przez tę polującą i jej rasę wodselami, natomiast ludźmi nazywają oni samych siebie (co niestety już na starcie jest dosyć naciągane, ale rozumiem zamysł, bo szło o to, by czytelnik się zastanowił jak by to było gdyby ludzi traktować tak jak np. traktuje się świnie). Wodsele to dla nich zwierzęta. Jest trochę inteligentnych zestawień tego stosunku człowiek-zwierzę i człowiek-wodsel, ale no, nie do końca to się sprawdza (przynajmniej dla mnie). W filmie także mamy pewne powiedzmy spożywanie zebranych autostopowiczów, ale przebiega to w zupełnie inny sposób, który można różnie interpretować, w związku z czym film w konsekwencji traktuje o czym innym. Bohaterka książki sama jak najbardziej jest chętna jeść mięso takiego wodsela. Bohaterka filmu nawet nie jest w stanie jeść (nie ma do tego przystosowanego ciała, jest istotą zupełnie innego rodzaju i to mi się podoba - też to, że właśnie pracuje jak robotnica z tym dystansem do tego, co sama robi - z tym, że tego właściwie jakby nie rozumie i dopiero z czasem zaczyna rozumieć - podoba mi się ten jakby rozdział jej i jej zadania/przeznaczenia pracy). W filmie samo to wyrażenie - tytuł "pod skórą" ma inne znaczenie niż w książce. W książce chodzi o to, że "pod skórą wszyscy jesteśmy tacy sami" w związku z czym jak możemy jeść wodsele, które też przecież chcą żyć, cierpią itd. W filmie akurat pod skórą mamy tę różnicę, w zasadzie jest jakby na odwrót względem sensu z książki, bo z wierzchu - gdy patrzeć na samą skórę nie widać różnicy, a tkwi ona właśnie wewnątrz. W książce te rasy różnią się budową fizyczną - różnią się właśnie na zewnątrz, a pod skórą - przynajmniej według idealistów broniących praw wodseli (na zasadzie takiej jak w realu są obrońcy praw zwierząt) wszyscy jesteśmy tacy sami.

Podsumowując, mi osobiście film bardzo się podoba, natomiast książka nieszczególnie. Być może przy końcu będzie jeszcze coś mocniej ciekawego, ale jak na razie to jest to taki jakby zakamuflowany manifest ideowego wegetarianina. Dziwnie zakamuflowany, bo przecież tak jakby tylko udajemy, że jest w ogóle zakamuflowany. Nie mam nic przeciwko wegetarianizmowi, a i nawet właściwie bardzo rzadko jem mięso, a od jakiegoś czasu w ogóle, ale nie lubię nawiedzonych wegetarian tak jak i innych ludzi, którzy w większości nie unikają mięsa ze względu na naturalny do niego wstręt, a ze względu na to, by czuć się lepszymi, pouczać innych itd. - po prostu snobować. Warto też zauważyć to, że w sumie największy problem tkwi w traktowaniu zwierząt hodowlanych, a nie samym fakcie jedzenia mięsa. To nawet jest w sumie dosyć zaznaczone w książce, jednak jak dla mnie w taki dość naiwny sposób, więc nie robi to na mnie za bardzo wrażenia, podczas gdy rzeczywistości - hodowli w realu nie jestem w stanie psychicznie udźwignąć, choć jednocześnie rozumiem potrzebę jedzenia mięsa (wbrew idealistycznej propagandzie nie jest łatwo i nie zawsze jest w ogóle możliwe, by wyeliminować z diety mięso i nie przypłacić tego zdrowiem).

Na razie nie wyniosłam z tej książki jakichś przemyśleń, czegokolwiek odkrywczego. Gdyby nie fakt, że film odwołuje się do tej książki podając ją jako pewne źródło scenariusza znając jedno i drugie nie wiem czy przyszłoby mi do głowy, że są jakoś mocniej powiązane. Pomyślałabym raczej, że np. książka poddała sam pomysł na porywanie ludzi na pokarm przez istotę innej rasy i tyle albo że w ogóle to przypadkowa zbieżność. Nie zaś, że jest to jej ekranizacja.

Jeśli masz możliwość, ochotę i czas, to oczywiście zapoznaj się z książką, bo każdy ma zawsze nieco inny odbiór i inne refleksje, więc zawsze warto. Ja całkiem lubię tak robić. Wcześniej czytałam np. "Dziennik panny służącej" i tamtą lekturą jestem usatysfakcjonowana, dała mi wiele ciekawych przemyśleń. A sięgnęłam po nią pod wpływem obejrzenia ostatniej ekranizacji tej powieści, która również bardzo mi się podoba. Ma słabe recenzje, ale u mnie wysoką notę i miejsce w kolekcji dvd, bo ślicznie została wydana :) i jeszcze tak ładnie pasując do wydania powieści. Muszę jeszcze obejrzeć poprzednie ekranizacje, bo ponoć są świetne, więc ciekawe jaką drogą poszły, bo ta jest bardzo wierna.

A a propos relacji męsko-damskich i co ciekawe też ludzko-zwierzęcych, to fenomenalnie oddaje to, oczywiście według mnie, "Hańba". Zarówno książka jak i ekranizacja. Też są między nimi pewne różnice, ale dotyczą pewnych rozwiązań danych wątków czy dołożenia innego punktu widzenia, i innego rozłożenia na co położony jest główny nacisk, tak że w końcu w książce są pewne cenne aspekty, których nie ma w ekranizacji, a i w ekranizacji są takie, których nie ma w książce. Ciekawie więc się dopełniają, stanowiąc jedno rozszerzenie drugiego. Tam jeszcze udało się też poruszyć kwestie rasowe. I sam ten fakt, że to wszystko w istocie nakłada się na siebie, jest powiązane. I nie ma tam jakiegoś oceniania tego jako złe czy dobre, a jest po prostu zagłębienie się w ludzką naturę, porządek świata. Wszystko w bardzo naturalny sposób, bez cienia jakiejś naiwności czy infantylizmu lub np. patosu, bardzo prawdziwie i bardzo głęboko.

Długi komentarz, ładnie ujęte aspekty powieści i filmu. Dzięki za wysiłek

Po tej książce można zostać wegetarianinem, ot co.

I tak, i nie, bo książka jednak odpycha naiwnością i nachalnością narzucania "jedynego właściwego postępowania" całkiem nieźle zrażając do wegetarianizmu nawet osobę taką jak ja, czyli nie lubiącą mięsa.

Też odniosłam wrażenie, że scena z różą jest kluczowa i można to odnieść do sformułowania "Nie ma róży bez kolców". Jednak w scenie Laura ma na rękach nie swoją krew. Miałam wrażenie, że kiedy bierze różę do ręki, to jest bardzo zdziwiona obecnością krwi, tak jakby widziała ją pierwszy raz i odkrywała, że istoty, na które poluje, krwawią. Pokazuje to nieludzki charakter tej istoty, która sama nie krwawi, nie może jeść, nie ma emocji. Chociaż później, mam wrażenie, że próbuje zrozumieć ten obcy dla niej świat.

Ogólnie dla mnie jest to między innymi film o uwodzeniu - ale szeroko rozumianym, o pięknie, dla którego ludzie są w stanie tak wiele poświęcić i zaryzykować. Piękno/róża/skóra jest czymś niezwykle pożądanym. Mężczyzna o zdeformowanej twarzy zostaje przez swoją niedoskonałość wykluczony - robi zakupy w nocy, nigdy nie miał dziewczyny. Dlatego propozycja Laury wydaje mu się życiową szansą.

Wymiar, który znajduje się "pod skóra", to także sfera tajemnic, ciemności, która dominuje w filmie.