Jest rok 1955. Wyzyskiwani robotnicy wszczynają olbrzymi strajk, prowadzący do coraz częstszych starć z policją. Ulice wyglądają jak pole bitwy. Zdaje się jednak iż tło historyczne tylko gdzieś pobrzmiewa w tle. Reżyser skupia się na historii miłosnej jak z harlequina. Jeden ze strajkujących, François, nie czuje się szczęśliwy w związku z piękną, ale zbyt ułożoną Violette. Pewnego dnia spotyka zadziorną Edith i zakochują się od pierwszego wejrzenia. Na drodze do szczęścia stoi jednak szereg przeszkód: mąż Edith, jej matka oraz sytuacja polityczna.

Ta historia to jedna wielka opera mydlana. Lektura scenariusza wywołałaby z pewnością sporo śmiechu, bo rozwiązania fabularne są albo do bólu sztampowe, albo szalenie kuriozalne. Nie ma nic po środku. Jednak Jacques Demy nie pozwala byśmy szybko przejrzeli płyciznę tegoż melodramatu. Każe swym bohaterom od początku do końca wyśpiewać każdy dialog. Tym samym musicalowa forma zagłusza bezsens dialogów, a całość staje się dużo ciekawsza.

Od jakiegoś czasu nazywam Demy'ego "królem drętwego musicalu", bo w jego filmach nie ma dbałości o szczegóły oraz tańca i melodii które chcielibyśmy usłyszeć jeszcze raz. I tym razem nie widzę większego progresu, lecz barwa głosu wykonawców i podkłady robią pozytywne wrażenie. Zdarza się że nierówno napisane linijki są dziwnie recytowane przez aktorów, ale to detale. Ważne że muzyka stanowi skuteczną zasłonę dymną dla opowieści.

Dodać muszę iż niektóre sceny urzekły mnie swym eklektyzmem. Niby w tle mamy wesołą muzyczkę, ale na ekranie widzimy dość nieprzyjemne zdarzenia. Zaś sami bohaterowie są cholernie antypatyczni. Reżyser lubi igrać z naszą tolerancją. Nie wszystkim się to spodoba...