Poruszający, pełnometrażowy dokument o Polakach czasu pierwszej Solidarności pokazujący rzeczywistość poza polityką,  bardziej "przy ziemi", blisko codzienności. Obszarem obserwacji jest tu warszawska Wola i jej mieszkańcy: starzy, ci w średnim wieku i młodzi. Film pokazuje jakby przekrój życia dzielnicy, odsłaniając jego różne warstwy – te dotyczące przeszłości, zapisane we wspomnieniach, wierszach i na starych fotografiach, oraz te współczesne, wyłaniające się z szeregu zanotowanych sytuacji i rozmów. Karabasz uchwycił tą różnorodność rzeczywistości korzystając z szerokiej palety środków: od ulicznej sondy, poprzez reporterską rejestrację ostatniego dnia pracy fabryki Norblina, ujęcia charakterystycznych miejsc w dzielnicy, czy płynącego ulicą tłumu, zestawione z całą mozaiką  tekstów zza kadru (komentarz autora, cytaty z książek i gazet, fragmenty wierszy, słowa ballady), aż po zapisy rozmów z różnych miejsc (m.in. klub Anonimowych Alkoholików, oddział PKO przyjmujący przedpłaty na "malucha", dzielnicowy ośrodek zdrowia, szkoła zawodowa).

Dokumentalista z kamerą szuka odpowiedzi na pytania o kondycję rodaków: "Jacy jesteśmy w roku 1981? Czego szukamy i do czego dążymy? Jakie jest nasze samopoczucie jako obywateli?" Zakłada, że na całość społeczeństwa składa się suma pojedynczych postaw. Wybiera na bohaterów mieszkańców jednej z warszawskich dzielnic - Woli, by "jak w kropli dostrzec jakie jest życie w rzece". Materiał dzieli na trzy części: Wczoraj, Dziś, Jutro. Przeszłość robotniczej dzielnicy odsłania się w starych fotografiach pracowników dawnej fabryki Norblina i wolskiej gazowni. Teraźniejszość wyraża w problemach z zaopatrzeniem, oczekiwaniu na mieszkanie i samochód, braku motywacji do działania, potrzebie wolności. Alkoholizm okazuje się chorobą społeczną, niszczy relacje w zakładach pracy. Młodzi robotnicy w szkole zawodowej narzekają na brak szacunku, sprawnych narzędzi i kiepskie przygotowanie do zawodu.