Za "Prostytutki" zabrałam się tylko i wyłącznie ze względu na E. Priwieziencewa, którego zawsze chętnie oglądam na ekranie. Co prawda jego debiut reżyserski spotkał się z nieprzychylnymi opiniami, jednak postanowiłam nie bacząc na to przekonać się na własne oczy, co się z tego zrodziło.
A mianowicie - nieporadna, pretensjonalna i wpisana w utarty szablon nużąca łatanina. Miało być poruszające kino psychologiczne, a wyszła gniotodrama na miarę szmirowatej telenoweli.
Film sprawia wrażenie stworzonego na siłę i do tego w wielkich męczarniach (co bardzo widzowi daje się odczuć). Gra aktorska jest strasznie grubo ciosana, tak jakby obsada zdawała sobie sprawę z tego, że z tej produkcji i tak nic nie wyjdzie. Razi nienaturalność i toporność Zuzanny Paluch, która została obsadzona w głównej roli. Reszta "załogi" również najwyraźniej sobie odpuściła i poszła po najmniejszej linii oporu.
W niektórych miejscach reżyser na siłę chciał zaszokować i szarpnąć emocjami widza, co osiągnęło raczej nachalny i sztuczny efekt.
Prawda jest taka, że film ten przez kawalkadę swoich defektów nie potrafi wzruszyć, poruszyć, ani tym bardziej zaryć się w pamięć. Szkoda, bo mogło zakiełkować z tego coś bardziej konkretnego, a nie taka tandetna wydmuszka.