Przeczytałem na forum kilka interpretacji. Część rzeczywiście trzyma się kupy i podsunęła mi kilka innych wyjaśnień, co do całej fabuły filmu. Oto moja interpretacja:

Oczywiście wiadome jest, że barman, Samotna matka, agent, podrzucone dziecko i podkładacz bomb to jedna i ta sama osoba, a w filmie tak naprawdę występują tylko dwie główne postacie, agent (z różnych okresów czasu) i jego szef Robertson.

Wszystkie działania z przenoszeniem w przeszłość, szukaniem zamachowca, idealnym zgrywaniem w czasie czy werbowaniem agenta w barze były planem Robertsona mającym na celu rozwój agencji i werbowanie nowego (zawsze tego samego agenta), kiedy stary przechodził na emeryturę. Ważną kwestią wymienioną w filmie jest, że w trakcie jednego ze skoków główny bohater zostaje mocno poparzony a jego twarz zostaje zmieniona chirurgicznie (ironiczny cytat: "nie poznałaby mnie własna matka"). Zabieg ten jest przeprowadzony specjalnie, aby agent z przeszłości nie mógł poznać siebie z przyszłości.

W tym punkcie zaczyna się fabuła filmu. Agent ze zmienioną już twarzą, pod przykrywką barmana zaczyna wprowadzać siebie z przeszłości w cały misterny plan. Po wysłuchaniu swojej historii i umiejętnej manipulacji przenosi siebie w jeszcze dalszą przeszłość, aby sam mógł stać się stać swoim ojcem i matką (agencji zależało, aby agent nie miał żadnych powiązań z przeszłością i przyszłością, dlatego na agenta wyselekcjonowali hermafrodytę). Ważnym aspektem jest również moment, w którym agent zostaje przeniesiony do momentu poznania siebie, jako kobiety. Jako mężczyzna w barze jest zrezygnowany, podpity i wyleczony z bezpłodności, a jako kobieta (z przeszłości) czuje się, samotny, wyobcowany i pragnie miłości, romansu.

Następnie wtajemniczego już w całą operację siebie wrzuca do teraźniejszości (momentu, w którym agencja postanawia, że agent ma przejść na emeryturę), a sam udaje się do roku 1975, gdzie według protokołu ma pozbyć się wehikułu czasu (prawdopodobnie wysłać go do przyszłości) i dokończyć żywot, jako emerytowany agent. Misja złapania zamachowca nie powiodła się, ale na pewno któryś z następnych agentów dokończy zadanie za niego (w ten sposób Robertson utrzymuje agenta w niewiedzy a biuro zyskuje nowego, idealnego rekruta).

Wszystkie skoki, rzekome pomyłki i niepowodzenia były szczegółowo przemyślanym planem Robertsona, o którym również wiedział agent do momentu, w którym przenosi się do swojego emerytalnego roku. Wtedy następuje ostateczna intryga Robertsona. W wehikule czasu zostaje wyłączona możliwość przenoszenia do przyszłości, a emerytowanemu agentowi zostaje przekazany trop do zamachowca. W scenie w pralni dowiadujemy się, że zamachowcem jest sam agent, który z własnych pobudek postanowił wykorzystać w połowie działający wehikuł czasu i zapobiegać wielkim katastrofom wywołując mniejsze (widocznie metodą prób i błędów doszedł do wniosku, że nie ma innej możliwości. W końcu wiemy z innych filmów jak kończą się próby powstrzymania zdarzeń na sposób „Nie rób tego, jestem z przyszłości”). Istotnymi kwestiami w scenie z pralni, są również zaburzenia oraz psychoza agenta-zamachowca (wywołane skokami) oraz pieczołowicie wyhodowane poczucie celu i misji u agenta-świeżo na emeryturze.

Koło się zamyka, zamachowiec zostaje powstrzymany a nowy agent wskakuje na jego miejsce. Jako emerytowany, niepotrzebny i podupadły na zdrowiu agent po czasie zaczyna używać ponownie, jednostronnego wehikułu by zapobiegać wielkim tragediom i może też by połączyć siły ze sobą z przyszłości i odegrać się na Robertsonie.

Przedstawiona w filmie pętla ukazywała jedynie perfekcyjnie wypracowany przez 30 lat mechanizm, dzięki któremu werbowany był do biura nowy agent. Czym zajmowała się potem agencja i w jakich celach wykorzystywała pozyskiwanych agentów, pozostawione zostało interpretacji widza.
Niewyjaśnionych w filmie zostało jeszcze kilka innych spraw. Zastanawia mnie pytanie często zadawane w filmie, „co było pierwsze, jajko czy kura?”. Jak wyglądała pierwsza rekrutacja?
Wydaje mi się, że w pierwszej, naturalnej i niezmienionej ścieżce czasu, agent był dzieckiem ze zwykłej rodziny, wyróżniającym się prawdopodobnie jedynie swoim obojnactwem. Naprowadzenie agenta na właściwą ścieżkę, rozwinięcie w nim potrzebnych uczuć i usunięcie prawdziwych rodziców, zajęło agencji 30 lat skoków. Czy agentem był wtedy Robertson? Czy to on za pierwszym razem zwerbował głównego bohatera? Jak myślicie?