Jak zrobić film, w którym widz po jego obejrzeniu stwierdza, że główna bardzo ważna występująca w nim postać jest tak abstrakcyjna, że nie da się potwierdzić przyczyny jej istnienia, czyli tego kim jest, jak powstała i czy ma ona w ogóle sens swego bytu? Odpowiedź jest prosta, jak i zaskakująca: wystarczy obejrzeć "Predestination" z 2014r. - thriller sci-fi z wątkiem przemieszczania się po Osi Czasu i mahinacjach po jej strukturze, a wszystko będzie jasne.

Niniejszy film z Ethanem Hawke'em w roli głównej jest po prostu nadnaturalnie wyjątkowy. Jego fabuła, ta niezwykle pomyślana konstrukcja scenariusza, czyli to, jak poprzez kobietę przychodzącą do baru, indentyfikującą się z powodu tożsamości seksualnej i innych perypetii jako mężczyzna, opowiadana zostaje bardzo sensownie i dokładnie jej historia, historia większości filmu, ba, historia jednej postaci, której ostatecznie nie możemy nazwać historią, gdyż jej istnienie nie ma początku i końca, są głównym atutem "Predestination". Z istnieniem agenta podróżującego w czasie, który był także Barmanem, ale i tą kobietą w barze, z którą on jako barman rozmawiał jest podobny problem co ze stwierdzeniem, co było pierwsze: jajko czy kura. Nie jesteśmy w stanie wyłożyć karty na stół i konkretnie określić, kto pojawił się na początku, czy fizyczność Barmana, czy niezamężna matka, z którą Agent/Barman rozmawiał, czy może dziecko podrzucone do sierocińca na początku filmu, skoro każde z tych wcieleń, prawie każda z postaci przedstawionych w filmie - nawet "Fizzle Bomber" były jedną i tą samą materialną, lecz różnych momentów na osi czasu, formą danego istnienia; ot niemożliwy kłujący w sens rzeczywistości, paradoks.

Inną oprócz scenariusza i scalonej w filmie fabuły, zaletą "Predestination" było: zaangażowanie Sarah Snook i jej fizyczna przemiana w rolę Jane i ,,kobiety w barze" oraz montaż zrealizowanego na planie zdjęciowym materiału, co w filmach typu ,,paradoksy na osi czasu" odgrywa znaczącą rolę.