Film już niekoniecznie. Mogła to być poważna opowieść o wielkiej tragedii i trudnym godzeniu się z rzeczywistością. Ale zwróćcie tylko uwagę w jaki sposób zostało pokazane rozstanie Macona z Muriel. Otóż to! Przechodzimy ot tak po prostu do następnej sceny w której on już wrócił do żonki. Nic nie wyjaśnia Muriel, nie przeprasza, a w Paryżu nie chce jej znać...

Zakończenie to już klasyczny kicz w naprawdę wielkim stylu. W taksówce, miał dopaść głównego bohatera zawał? Nie wiem. W każdym bądź razie, na końcu jeden uśmiech naszego bohatera w zupełności wystarczy, aby móc z czystym sumieniem zakończyć montaż filmu. Gotowe! Obraz możemy z dumą wpuścić do kin. Jestem zimny? Nie mam uczuć? Mi też jest przykro. To mógł być super film. Czy zawsze muszą coś sknocić?

Aktorstwo, aktorstwo. Geenę Davis lubię. Piękna kobieta i zdolna aktorka. W filmie Kasdana stworzyła ciepłą kreację wyjątkowo uroczej kobiety (i należy dodać, lekko pokręconej, ale w pozytywny sposób). Ten moment, gdy kamera pokazuje ją po raz pierwszy - czerwone buciki i białe, dość grube skarpetki - wspaniały! Ale do licha, prawdziwy kunszt aktorski pokazała Sigourney Weaver w roli bezwzględnej businesswoman w filmie "Pracująca dziewczyna". I Weaver powinna otrzymać Oskara, bo jej rola to aktorski popis z wyższej półki.

William Hurt czuje się tutaj wspaniale. Jest fantastycznym aktorem, który dzięki swojej charyzmie zawsze sobie poradzi w każdym filmie. Tymczasem Kathleen Turner już się starzeje (mamy rok 1988). Za chwilę jej uroda bezpowrotnie przeminie. Ciężko na to patrzeć.

Panie Kasdan, miałeś Pan wciągający scenariusz, wystarczyło tylko nanieść pewne poprawki i gotowe. Szkoda wielka, że nikt tego nie zrobił. Zmarnowany pomysł.

PS Czy syn został zastrzelony, bo np. za szybko jadł hamburgera? Tutaj również twórcy mocno rozczarowali.