Lata 90 z jednej strony bieda, szarość, z drugiej strony chciałoby się tam wrócić (ludzie, którzy dorastali w tym okresie), chociaż ja o tych czasach nic nie wiem, rocznik 96, ta bieda i szarość miały klimat, mercedesy beczki, stare kamienice w deszczu, coś pięknego i ta wspaniała muzyka pana Michała Lorenc'a, można wziąć butelkę czystej, włączyć kawałek Wieczory i rozmyślać, albo porozmawiać z najlepszym kolegą, ale ilu ich zostało? Dom, rodzina, emigracja, na szczęście żadnej z moich kolegów nie zginął, nie siedzi, ale stąpają po kruchym lodzie, przyjaźnie się wykruszyły dawno temu, każdy poszedł inną drogą, zawiązali nowe przyjaźnie, jeśli ćpanie można tak nazwać. Ludzie bawiący się w dilerów, smutne, nie, nie żale się, tylko piszę jak jest, chociaż żyjemy w lepszych czasach niż nasi ojcowie. Każdy musi sobie znaleźć miejsce na Ziemi, ktoś woli emigrację, odpoczywać w Saint Tropez, a ktoś w rodzinnym, małym miasteczku. Pozdrawiam wszystkich czytających te gorzkie słowa, albo jak kto woli wypociny.