Dopiszę po 4,5 latach, że uważam ten film za STYLIZOWANY, podobny w tym do westernów Sergio Leone, czyli z pewnymi przesadzonymi akcentami (faceci-twardziele twardzi czasem aż do groteski - te maskowate twarze, te jakby autoparodiujące się zdania wypowiadane przez nich jak sentencje). Nie jest to zarzut, bo S. Leone pokazał, że można tym operowac bez przejścia do gatunku komedii.
Za przejaw talentu Pasikowskiego uważam, że wiele kadrów ma swoją specyfikę, od razu kojarzącą się z tym cyklem "Psy"; jakoś świat, który widzimy, jest plastycznie spójny, oryginalny - czy to zasługa operatora, czy to koncepcja samego reżysera, ale wszystko tam jest jakby zaprojektowane, namalowane - jakby wg uprzednich obrazów malarza, przypomina mi trochę ten styl obrazy znanego amerykańskiego malarza Edwarda Hoppera, z pustką widoczną w scenach nawet z ukazanymi osobami, z pełnymi wymowy płaszczyznami ścian.
Sukcesem jest dobre napisanie dialogów - jak Machulskiemu w jego najlepszych komediach udawało się pisac teksty zapisujące się od razu w pamięci, tak i Pasikowskiemu - oczywiście dwuznaczny jest zalew "k...rw", osiągający nieraz stężenie identyczne z tym z zasłyszanych dialogów w szkołach zawodowych czy kłócących się pijaków - staje się on wręcz nieczytelny jako dialog, bo te słowa w dużym stężeniu przestają znaczyć.
A wrócę do "twardzieli" - u Pasikowskiego nawet kobieta (Nadia wypożyczana jak gitara) staje sie tłem uwydatniającym tę cechę mężczyzn, przypomina mi się tu jeden z westernów reżyserowanych przez Eastwooda, chyba z początku l.70, gdzie bohaterowi jednego z filmów granemu przez siebie, Eastwood kadzi bezceremonialnym traktowaniem dziwek i innych kobiet.