Byłam na seansie, po którym była rozmowa z Magdą Boczarską i Mateuszem Banasiukiem w kinie Atlantic. I ze smutkiem muszę powiedzieć, że film mnie, delikatnie mówiąc, rozczarował. Nie wiem, czy to kwestia braku wyrazistych postaci, deficytów samego scenariusza, czy braku usystematyzowania wątków, czy że zabrakło choćby jednego wątku, który by chwycił za serce, ale ten film był po prostu zwyczajnie nudny i to jest chyba mój główny zarzut.

Dalej będą SPOILERY, gdzie opowiem, z czego wynika moja krytyka. SPOILERY SPOILERY SPOILERY SPOILERY

Zacznijmy od tego, że film jest skupiony totalnie na córce Kamili - Joannie. I chociaż Magda Boczarska dwoi się i troi, żeby ją ukazać jako bohaterkę z krwi i kości, to te wszystkie wysiłki idą na marne, jeśli z góry przyjęto, że z liberalnej aktywistki, która podobno walczyła o prawa kobiet, uczyni się konserwatywną twarz kampanii partii radykałów i nacjonalistów (chociaż nie powiem, porównanie do kremówki mi się nawet spodobało). Ta nagła elastyczność poglądów Joanny wynika bowiem z faktu, że kilka dni wcześniej straciła męża w zamachu terrorystycznym i sprowokowana na lotnisku przez dziennikarzy wykrzyczała, co myśli o muzułmańskich migrantach. I może by to nawet było wzruszające, gdyby widzowie mieli podarowany czas, aby przywiązać się do do jej męża, którego zagrał Paweł Małaszyński ucharakteryzowany na Bartka Opanię. Kampania prezydencka nie zdążyła się nawet zacząć, a główna bohaterka zaczyna otrzymywać dokumenty i zdjęcia pochodzące z końcówki lat 60tych, które sugerują, że jej matka donosiła na ojca i do tego go zdradzała, co tym samym poddaje w wątpliwość, czyją córką właściwie Joanna jest.

Sukces Różyczki opierał się na niezwykle emocjonalnym trójkącie miłosnym pełnym tragizmu i trudnych wyborów, ale również na niedopowiedzeniach. W jej kontynuacji nie dowiadujemy się, kogo Różyczka kochała. Nie wiemy też, czy Kamila wiedziała, czyją córkę urodziła. Możemy się jedynie domyślać, że był to jednak Rozen, skoro utrzymywała z nim kontakt przez całe życie (mieli swoje numery komórek, więc chyba możemy założyć, że tak właśnie było). Mimo to, córkę przez całe życie okłamywała, chociaż miała możliwość na stworzenie z nim rodziny w Izraelu. Okres lat 70tych został nam tylko zarysowany, ale dowiadujemy się, że Kamila zostawiła Dorotę, córkę Adama, w Polsce i wyjechała z Joanną do Wiednia, do którego wcześniej udał się Rozen. Tam nigdy nie został Joannie przedstawiony. Później Kamila z Joanną wracają do Polski, chyba po śmierci matki Adama, aby mogła się zająć Ulą, a rozżalony Rozen udaje się do Izraela, gdzie przez kilkadziesiąt lat oczekuje przyjazdu Kamili. I powiem Wam, że ta historia się totalnie nie klei. Przede wszystkim w pierwszej Rózyczce Rozen opuszcza Warszawę, nie wiedząc, że Kamila jest w ciąży. Wychodzi zza ogrodzenia dopiero, gdy on wsiada do pociągu. Teraz nagle przemontowali ujęcia, żeby wytłumaczyć, czemu ściągnął Kamilę z córką do Wiednia, chociaż ta oficjalnie nie utrzymywała z nim tam kontaktów. Druga kwestia, to jakim cudem Ula została z babcią, skoro wydali im wtedy paszporty w jedną stronę? Wydawało mi się, że oni zrzekli się wtedy obywatelstwa, a wtedy nie było już powrotu, dlatego nie rozumiem, czemu Ula też nie wyjechała z Polski, choć powinna, a jednocześnie dlaczego Kamila mogła wrócić 10 lat później z Joanną do Warszawy, do mieszkania Adama. To tak raczej nie wyglądało, że było w ogóle do czego wracać. Sama koncepcja szantażu też niezbyt zajmująca, bo tak naprawdę jaka by to była kompromitacja dla Joanny, retoryka podobna do dziadków z Wehrmachtu. Chyba że jej cała kariera oparta była na sierocie po pisarzu z głośnym nazwiskiem, a w rzeczywistości to córka TW i SBeka, w dodatku z wątkiem żydowskim i jakby się to miało mieć do partii praworządności i sprawiedliwości, tak jakby politycy nie mieli co rusz powiązań z agenturą komunistyczną.

I jest jeszcze jedna rzecz, która mnie mocno rozczarowała, mianowicie zmieniono kompozytora. Michała Lorenca zastąpił Bartosz Chajdecki, którego zresztą bardzo cenię, ale to już nie było to. Z drugiej strony motyw Różyczki został zawłaszczony przez chochoły smoleńskie i być może Kidawa Błoński nie chciał więcej do niego wracać.

Nie mniej jednak, klimatu Chajdecki nie odtworzył. Film jest do bólu uwspółcześniony i zabrakło mu chyba jakiegoś takiego wyczucia... nie wiem sama. Najbardziej mi szkoda nie wykorzystanego potencjału wątku seniorów. Wiem, że wynika to z odgórnej decyzji reżysera, aby skupić się wyłącznie na córce, ale cholernie boli, że nie wyeksponowano emocji towarzyszących Rozenowi na emigracji i kompletnie nie pokazano, co kierowało Kamilą w dalszych latach. A jeśli podjęto nawet takie próby, to jest to wybitnie nieudolne

Za mało retrospekcji, za mało klimatu, za mało emocji, za mało osadzenia w historii, za mało muzyki (która była ważną częścią jedynki).

Ale żeby aż tak mocno nie narzekać, to świetna kreacja aktorska Janusza Gajosa. Pięknie oddał politykę zarządzania przez konflikt