Trzeci film z cyklu j-horror (po Wizjach i Infekcji), tym razem wyreżyserowany przez Takashi Shimizu.

Reinkarnacja zaczyna się bardzo interesująco od kilku niezrozumiałych, dziwnych scen na pozór zupełnie ze sobą nie związanych. Jest interesująco, ciekawie i nawet trochę strasznie. Reżyser pokazuje nam małą dziewczynkę, dziwną lalkę i pokój w którym pewnie coś złego kiedyś się wydarzyło. Całość wygląda na robotę bardzo profesjonalną - nawet przy napisach początkowych, zdjęciach i muzyce widać, że twórcy się napracowali.

Niestety jednak już po około 15 minutach film zaczyna się psuć. Gdzieś znika klimat zagrożenia, akcja zwalnia i nawet tajemnica nie ciekawi. Najgorsze jest jednak to, że w gruncie rzeczy żadnej zagadki nie ma, bo uważny widz rozwiązania domyśli się już po półgodzinie.

Reinkaracja staje się niestety więc niesamowicie rozciągniętym, niestrasznym, wręcz nudnym horrorem, takim mixem filmów grozy ostatnich kilku lat - można tu wymienić choćby The Grudge, The Ring, Silent Hill, czy nawet Lśniene. Denerwująca jest - co już objawiło się wcześniej w Ju-on Shimizu, ale tam dało się przeżyć - całkowita niekonsekwencja w przedstawianej nam historii. Poza tym historia jest nielogiczna - reinkarnacja i duchy w jednym filmie? - a ponadto już w połowie filmu śmieszne staje się traktowanie reinkarnacji jako czegoś zupełnie normalnego. Na koniec otrzymujemy jeszcze przewidywalne i niedorzeczne zakończenie. Istny horror. Szkoda jednak, że nie w pozytywnym znaczeniu tego słowa...

4/10