Od początku do końca „Rzeczpospolitej Babskiej” czułem się niczym na straży, z pilotem robiącym za karabin, a poduszką za granat, strzegąc granic przed telewizorem, aby żaden z nieprzyjaciół (czyt: domowników) nie był w stanie (albo nawet się ważył!) zakłócić mi tak przyjemnego seansu, jakim okazała się „Rzeczpospolita....”

Co czyni z „Rzeczpospolitej...” komedię wysokiej próby, a przede wszystkim, dobry film? Zdecydowanie, kobieca część obsady aktorskiej. I nie chodzi mi tutaj o ich cielesność, ale żywą, przejmującą, oddziaływującą na siebie nawzajem, grę aktorską.
W tym właśnie film Hieronima Przybyły, jest podobny, albo może wręcz uchodzić za protoplastę (!) filmu „Lejdis”, Tomasza Koneckiego. Panie z „Rzeczpospolitej…”, podobnie jak panie z „Lejdis”, podołały przeciwnością losu, dzięki trzymaniu się razem, jako dywizja przyjaciółek. Kiedy jednak, w obu przypadkach, na horyzoncie pojawią się „bogowie wojny”, mężczyźni, w każdej z pań, na przekór rozsądkowi, odzywa się dusza romantycznych uniesień. W końcu to komedia… A ta rządzi się swoimi prawami.

„Rzeczpospolita....” ma dowcip (słowny i sytuacyjny, z przewagą tego drugiego), akcję (subtelną co prawda) i romans (na przyśpieszonych obrotach). Takie elementy, podparte mocnym, pogodnym scenariuszem, wzbudzają u widza nieustanny, szczery, serdeczny śmiech. Scena po scenie, aż po sam koniec. Gorąco polecam!

P.S. Gdyby polska armia, podczas IIWŚ, składała się głównie, albo w większości, z kobiet niczym z „Rzeczpospolitej Babskiej”, wszyscy niemcy, bez przymusu, poszliby w niewolę na długie lata. Bo kto mógłby się oprzeć polce w mundurze?