Doceniam to, że film jest kameralny i ma swój wizualny urok. Tylko dwoje aktorów, piękne wnętrza, ładne ujęcia i nasycone barwy. Historia prosta. Dwie znacząco różniące się od siebie postaci. Film neutralny, w dobrym znaczeniu tego słowa. Nie jest tandetny, ale też nie udaje ambitnego. Pewnie można wyciągnąć z niego głębszy przekaz, ale i bez nadmiernego główkowania dobrze się ogląda.

Głównym minusem natomiast, jest dla mnie gra aktorska Qualley. Jej postać to typowa "łymyn" (przynajmniej ja to tak odbieram). Trochę irracjonalna, trochę irytująca. Filmowa Rebeka walczy o to, co sobie założyła i dałabym się ponieść jej walce, gdyby nie braki w warsztacie aktorskim Qualley. Po prostu tego nie udźwignęła i mimo, że jej postać jest tą agresywniejszą, tą prowadzącą fabułę, Abbott podobał mi się bardziej. Pod koniec filmu nie mogłam skupić się na niczym innym niż myśli, że jej gra aktorska, miny są bardzo irytujące i tandetne.

Drugi zarzut to dość miałki koniec. Ok, spina się to w pewną logiczną całość (Hal zdecydował się żyć jako niewolnik, a Rebbecca i tak dopięła swego), ale ten słodziaszny końcowy pocałunek sprawił u mnie pewien zgrzyt.

Nie żałuję czasu spędzonego na obejrzeniu filmu, ale już do niego nie wrócę. Obejrzeć i zapomnieć.