Po obejrzeniu trzech części, druga jest chyba moją ulubioną. Po dość niemrawej jak na horror, jedynce, teraz jeszcze bardziej postawiono na dramat. Oczywiście, elementy horrorowe wciąż są, pod koniec jest nawet trochę napięcie, ale to wszystko dzieje się już w tak odrealnionej atmosferze, że nie sposób brać to na poważnie.

Ale właśnie ten odrealniony klimat, który zaczyna się od pewnego momentu filmu, naprawdę mi się podobał. Jako dramat ten film sprawdza się bardzo dobrze. W końcówce nie brakuje emocji. Druga część serii potrafi poruszyć widza. Fabuła jest, jak się ostatecznie okazuje, dość prosta, ale wątki poboczne filmu świetnie sklejają się w jedną całość. Jednocześnie nie jest to film jednowymiarowy i można go interpretować na więcej niż jeden sposobów.

Choć początkowo miałem jeszcze problem z odróżnianiem aktorek, to na szczęście w odpowiednim momencie zacząłem ogarniać co i jak i później było mi z tym łatwiej. Gra aktorska mi się podobała, a bohaterki nie uciekają z pamięci tak szybko jak w przypadku jedynki.

To co mi się póki co podoba w tej serii to fakt, że w każdej części spogląda się na inny problem, z jakimi spotykają się uczniowie w szkołach. W jedynce mieliśmy uczennicę, która czuje, że nikt nie zwraca na nią uwagę, jest obecna na wszystkich zajęciach, ale nikt nie czuje jej obecności. W dwójce mamy parę bohaterek, które zostają wyśmiewane ze względu na swój homoseksualny związek... czy raczej bohaterkę, której miłości ta druga nie akceptuje.

Interesujący film.

Moja ocena: 7/10.