SPOILER!!! Mi zabrakło w tym filmie serialowych "mądrości życiowych" przemycanych pod pretekstem felietonów Carrie. Nie żeby to były nie wiadomo jak głębokie mysli, ale ten serial był mocny, momentami śmieszny, lekki, ale właśnie nei do końca pusty, bo zawsze szło za nim jakies przesłanie. W filmie tego ni ma:(Poza tym od połowy główna bohaterka płacze tylko za facetem, robi się łzawo, zbyt dosłownie, zakończenie rodem z komedii romantycznej, jak Big do niej pisze i prosi o przebaczenie, to czuję się, jakbym oglądała"Bezsenność w Seatle" (nie, żeby był to zły obraz, ale jednak do "seksu..." mi to nie pasuje). Wątek powrotu Samanty do korzeni tez mnie znudził, bowiem przez cały serial jej postać ewoluowała, miała zdrowotne perypetie (podejrzenie HIV i rak), a następnie, w filmie cofa się, następuje spłycenie postaci. No i jeszcze Miranda i jej problemy... za to Charlott oszczędzono, sielenak i ukier tej postaci połączone z lukrowanym w filmie losem... Nie tego oczekiwałam