Trafnie ujęte :) Bardzo dobry i nie przytłaczający pomimo poważnych tematów w nim podjętych.

A ja niestety nie. Czy nasze kino ciągle musi operować takimi bzdurami jak facet rozpoznający ludzi po ich nogach? Wszystko musi być takie oderwane od rzeczywistości i mistyczne, żeby było "ambitne"? Czemu nie możemy zrobić filmu o trudnych sprawach w stylu Patch Adams czy Requiem dla snu albo Cashback - gdzie i tematy są trudne, ale film to film, a nie teatr telewizji pełen nader widocznych metafor....

Czy polskie kino musi robić komendie romantyczne, żeby nie było posądzone o "ambitność"? Nie widzę w tym filmie niczego, co by mogło wskazywać na przeintelektualizowanie, robienie czegoś na siłę, przekombinowanie. W stosunkowo lekki sposób porusza trudne problemy, jest bardzo ładny wizualnie, przyjemnie się ogląda.

Przyglądanie się przechodniom z suteren i dopisywanie do ich nóg historii nie jest dla mnie czymś bardzo dziwnym. Wystarczy wczuć się w sytuacje człowieka, który tam spędza większość dnia;) Bohater był pisarzem, miał wrażliwość i wyobraźnię, czas i chęć by próbować poznać życie drugiego człowieka z ograniczonej perspektywy. Świetna metafora. I za to między innymi polskie kino lubię, jest nieszablonowe. Przynajmneij to dobre polskie kino :)

Wspominasz o Requiem, oczywiście to zupełnie inna waga i inna moc, ale mnie właśnie przypomniał Requiem. Ze wzgledu na wrażenie końcowe. Zrobiło się człowiekowi aż głupio, że cały czas odkłada życie na póniej, że mógłby coś zrobić, ale tego nie robi, bo ma czas, bo się boi, bo później...

Świetny film. Dla mnie najważniejsze w ocenie jest to, czy dany film jakkolwiek na mnie wpłynął, wzruszył, poruszył, wywołał uśmiech, zostawił coś po sobie, co zostanie w pamięci na stałe. A mało w gruncie rzeczy jest takich. Fajny, fajny, warto zobaczyć.