Choć z trójki pierwszych filmów z serii "Nowa..." wypada najgorzej, ciągle potrafi - być może dzięki niezłemu Katsu i urokowi Ichiego - przykuć do ekranu. Może i zabrzmi to trochę śmiesznie, ale pierwszą rzeczą, która w obrazie czaruje to... kolor ;). Osoby oglądające poprzednie odsłony przygód ślepego masażysty od razu zrozumieją o co chodzi ;). Wątek powrotu Zatoichiego do rodzinnych (?) stron i spotkania ze swoim sensei - Banno, robi niezłe wrażenie. Postać mistrza jest nieźle skonstruowana i właściwie to ona, zazębiając się z Ichim, dźwiga film. Zdjęcia są niezłe, muzyka także, przyczepić można się właściwie tylko do niektórych elementów fabuły. I to niestety można się przyczepić dosyć mocno. Duet Tanaka-Inuzuka jakby na siłę stara się chwytać widza za serce: wyostrzono wątki ukazujące "bohatera odrzuconego przez społeczeństwo" i wątek miłosny, który jest z deka... niedorzeczny. Wszystko razem wymieszane w zatoichowym tyglu tworzy jednak film udany, dobry, choć daleki od obrazu świetnego, daleki od poziomu pierwszej części. Warto obejrzeć? Ciężko mi powiedzieć, ale jeśli jesteś miłośnikiem Ichiego, filmów samurajskich itd., na pewno warto. Ocena: 7/10. Gdyby nie parę rozwiązań fabularnych byłoby naprawdę bardzo dobrze, nie chciałem jednak przymykać na to oczu - stąd taka nota.