Oj, oj, oj! Tak taniej wizji Imperium Rzymskiego jeszcze nie widziałem, a widziałem wiele...
Niestety, twórcy nie mieli tupetu Bruno Mattei i nie wstawili do filmu odpowiednich sekwencji
masowych, a takowe "found footage" mogłyby choć w minimalnym stopniu dodać filmowi rozmachu. W teorii
rzecz rozgrywa się na terytorium cesarstwa, a w pewnym momencie przenosi się do samego
Rzymu! Jak to wygląda w praktyce: ubrani w luźne szaty aktorzy biegają po ruinach,
udających osadę. Gdy przenoszą się do ówczesnej "stolicy świata", widzimy tylko mur, pole i
namiot cesarza. Funduszy zabrakło nawet na statystów, nie mówiąc o kostiumach - cesarz
ma na sobie jakieś kolorowe szatki z telewizyjnej bajki (nie ubliżając dziełom typu
FANTAGHIRO, będącym przy GLADIATORACH szczytem rafinady). Za sprawą całkowitego
ubóstwa wszystko, co oglądamy na ekranie, sprawia wrażenie teatru brechtowskiego, gdzie
widzowie mają za zadanie wyobrazić sobie rekwizyty i scenografię. Cóż więc z tego, że
scenariusz jest przeciętny, Lou Ferrigno w roli głównej sympatyczny, zaś Sybil Danning w
miarę atrakcyjna (zresztą ona jedyna z całej kobiecej obsady)? Tego knota nic nie uratuje!
SIEDMIU WSPANIAŁYCH GLADIATORÓW przynosi ujmę całemu kinu sandałowemu i
zasługuje na to, by o nim zapomniano.