Poszedłem do kina ze względu na wysokie oceny jakie owy film posiada i teorie, iż miałby on niemałe szanse w uzyskaniu nominacji do Oscara. Dostałem w zamian film zarówno monotonny jak i nużący.
Fabuła tego filmu jest prosta jak budowa cepa - kobiety przychodzą do sauny dymnej, opowiadają swoje życiowe traumy... i to w zasadzie wszystko. W filmie tym zupełnie nie można było dostrzec żadnego związku przyczynowo-skutkowego. Do owej sauny wchodziły zupełnie przypadkowe kobiety, które nie wykazywały żadnych oznak tego, iż znały się ze sobą albo dlaczego przybyły akurat do tej sauny. Jest ona wszak położona w środku jakiegoś lasu, a jedynymi miejscami w jej okolicy są jedynie mała chatka, jakiś ogródek i staw. Można wręcz było odnieść wrażenie, iż kobiety te mogły się teleportować, bowiem do owej chatki nie prowadziła żadna droga.
Sceny niebędące kąpielami saunowymi wprowadzały jeszcze więcej zamętu. Jaki był bowiem cel wprowadzania scen jak kobiety te tańcowały w tej chatce w akompaniamencie akordeonu albo pokazanie procesu wędzenia mięsa na wędliny? 
Jak na film mający pokazywać kulturowo-religijne znaczenie saun dymnych, film zupełnie nie wyjaśnia zachodzących w niej procesów. Widz nie jest w stanie zrozumieć czym owa sauna różni się od zwykłej sauny parowej ani czemu ma służyć to trzepanie pleców jakimiś zielonymi warzywami (nie objaśniono nawet, jakie to są konkretnie warzywa). Nie wyjaśniono również dlaczego w pewnych momentach uczestniczki saunowych spotkań nagle wykrzykują jakieś pseudo-magiczne formuły (czemu nie padły one podczas innych spotkań saunowych?). Z trudem można nawet stwierdzić, jaka panuje w filmie pora roku - nie wiadomo kiedy wiosna stała się już latem.
Samo oparcie filmu na stale zmieniających się rozwlekłych sekwencjach dialogowych czyni film okropnie nudnym. O ile historie kobiet mogłyby być ciekawe, zainteresowanie widza zostaje zniszczone tym jak natychmiast jedne perypetie zostają zastąpione innymi. Ponieważ tempo wprowadzania kolejnych kobiecych historii jest strasznie nierównomierne, zaś same historie nie mają ze sobą wiele cech wspólnych widzowi przestanie zwyczajnie na nich zależeć. Brak chęci do dalszego utożsamiania się z tymi kobietami potęguje ponadto fakt, iż nie jesteśmy w stanie zobaczyć ich twarzy, które zawsze są poza kadrem. Wisienką na torcie braku zainteresowania którąkolwiek z historii jest dziwaczny montaż - w jednej scenie widzimy kobietę w ciąży, by w następnym kadrze pojawiło się krwawienie miesiączkowe zupełnie innej osoby.   
Ta wybitnie surowa metafora uniwersalizmu kobiecych trosk zabija jakąkolwiek chęć utożsamienia się z którąkolwiek z nich, gdyż może to dla większości widzów oznaczać zwykłe wyliczanie przez reżysera absolutnie wszystkich, wręcz stereotypowych, problemów dotyczących kobiet. Trudno jest mi uwierzyć, by w Estonii, kraju położonym w Europie Północnej będącym przez dekady częścią ZSRR, zachodziła taka mania wobec dziewictwa czy tego, by kobiety rodziły tylko synów. Sowieci wszak głosili równość płciową i walkę z kontrrewolucyjnymi przesądami, szczególnie że na Północy kobiety miały status równy mężczyznom. Mi osobiście zabieg ten skojarzył się z karykaturą "Stalin i jego współpracownicy", gdzie wszyscy prócz generalnego sekretarza wykonują obowiązki pomimo braku głowy, a tym samym życia i osobowości. 
Film ten w ogóle nie posiada protagonisty, który mógłby być przewodnikiem dla widza. Początkowo sądziłem, że będzie nią ta blondynka z niebieskimi oczami, która córkę urodziła. jednak i ona ma marginalne znaczenie w tej opowieści, nawet jeśli jest jedną z dwóch osób które mają twarz w tej saunie. Ona sama nie ma tak naprawdę żadnej osobowości, a ją samą można wręcz uznać za niewolnika sauny dymnej. Jedynie czym się praktycznie zajmuje to utrzymywanie saunową atmosferę przy życiu, dbanie o ciągłość przeprowadzania saunowych rytuałów oraz ewentualnie ich wzmacnianie poprzez przywoływanie starych estońskich przyśpiewek czy "zaklęć".
Podsumowując film ten zawiódł mnie na całej linii. Zamiast objaśnienia estońskiej kultury czy znaczenia owej sauny, dostałem wyliczankę opowiadań kilkunastu kobiet, które nie mają ze sobą nic wspólnego. Głębia sekwencji dialogowych jest nieustannie psuta przez toporny montaż, nieustanne zmiany postaci oraz fakt, iż nie jesteśmy w stanie zapamiętać ich narratorek. Brak protagonisty oraz brak odpowiedzi na pytanie "Skąd te wszystkie kobiety się tam w ogóle wzięły?" wpędzi widza w konsternację, która z czasem przekształci się w niechęć do kontynuacji oglądania. Szczerze liczę na to, iż film ten nie będzie marnował miejsca wśród filmów nominowanych do Oscara za najlepszy film nieanglojęzyczny, bowiem zapewni on widzom rozczarowanie i znudzenie zamiast ekscytacji.