Bardzo osobisty film, powstały ponoć na podstawie snów reżysera. Scenka pierwsza to jego dom rodzinny, a aktorka została szczegółowo poinstruowana przez Kurosawę, by grała jego własną matkę. Scena ze wspinaczami to przypuszczalnie również jakaś reminiscencja reżysera, zapalonego turysty górskiego.

Niestety, film grzeszy tym, czym charakteryzują się tego typu osobiste filmy wybitnych reżyserów: został zrobiony głównie dla siebie i tylko autor w pełni go rozumiał. Całość średnio składa się w spójny motyw i przekonuje tylko do pewnego stopnia.

Istotnym motywem filmu są wątki ekologiczne, szczególnie związane z energią jądrową, w tamtych czasach coraz bardziej niechętnie widzianą w Japonii (dziś już otwarcie kontestowaną przez ponad 80 procent społeczeństwa). Ekologia i wizje postapokaliptyczne to dziś nieco zgrana karta, ale może w tamtym kontekście były świeże.

Film jest wysmakowany graficznie, szczególnie scenka z Van Goghiem, ale i piękne sceny muzyczno-taneczne z lisami, heiańskimi arystokratami-brzoskwiniami oraz pogrzebem.

Film stanowi wyraźne nawiązanie do znanego w Japonii zbioru nowel klasyka Natsume Sosekiego "Yume juya" (dziesięć nocy-snów), jako że - podobnie jak w filmie - każda z nowelek rozpoczyna się tam frazą "こんな夢を見た".

Ciekawostką jest Martin Scorsese w roli aktora.