ad.1) Czytam na tym forum: "film depresyjny, smutny, ukazujący bezsens". Nie jest tak. Zanussi rozstawił w swoim filmie kierunkowskazy: 1) świadectwo o umiłowaniu życia PRZYSZŁEGO przez człowieka, który był na rozstaju życia i śmierci (postać grana przez Świderskiego: "choć jesteś przywiązany do życia, zaczynasz tęsknić za tym przyszłym" {po doznaniu śmierci klinicznej}, 2) nawiązanie do ofiary Chrystusa, która uwieńczona potem była przez Zmartwychwstanie, czyli scena ze staruszką na noszach pocieszającą T. Piątka, pozostającego jakby w pozycji Chrystusa na kolanach Maryi, 3) obecność wspierającej T. Piątka Teresy, czyli pokazanie bezsłownego komentarza do śmierci, Miłości.

ad.2) Jednym z tematów filmu jest wewnętrzne oderwanie się od życia doczesnego, które zaczyna się już w jego trakcie, a to dzięki perspektywie śmierci. Temat ten dopowiadany jest przez świadectwo Henryka (Świderski), który przeżywszy śmierć kliniczną, mówi o realności doznania życia przyszłego i zachwycenia się nim. Pośrednio ten wątek naprowadza nas na kwestię przedwczesnej dojrzałości człowieka, którą czasem wywołują traumatyczne przeżycia, ale też znana jest w doświadczeniu ludzi Kościoła. Można tu podac przykłady życia takich postaci jak św. Stanisław Kostka, dzieci fatimskie, święci mistycy jak Loyola, Jan od Krzyża, ale też "zwykli" księża, zakonnicy, którzy porzucili zaangażowanie małżeńskie, bo zobaczyli je jakby z perspektywy wieczności (to już dość powszechne zjawisko, bo powołania duchowne, zakonne są częściej spotykane i promieniują na otoczenie). Zatem ukrytym wątkiem filmu Zanussiego jest "przedwczesna dojrzałość", przekroczenie świadomością granicy śmierci. Bohater filmu jakby przeszedł jedną nogą tę granicę, lecz w jakiś sposób sie cofnął, pozostał na "pozycji doczesnego lęku", choć nawet w tym był podobny do Jezusa, ale tylko Tego w Ogrodzie Oliwnym, pocącego się krwawo w trwodze przed męką i wielkim dziełem zbawienia poprzez cierpienie i śmierć.