Troszkę o wszystkim, troszkę o niczym. Lubię Sama Elliota, Blythe Danner lubię bardzo. Babeczka z klasą. Wiek tylko Jej dodaje z każdej strony. Miło popatrzeć na amerykańską aktorkę w tym wieku, której najwyraźniej nie okaleczył (chyba) skalpel i laser chirurga plastycznego.
A sam film… przyjemny, łagodny i… nieco ciągnący się, wręcz powolny. Chwilami nastrojowy, chwilami z lekka smutny, nawet przejmujący, ale w pamięć nie zapadnie na pewno.
Obraz o przemijaniu, tęsknocie, samotności, straconych okazjach, chęci bycia z ludźmi i między ludźmi.
O wiecznych wyborach, które same cię odnajdują, mimo, że barykadując się w swojej samotni, pozornie już ich nie szukasz.

Scena z naćpanymi 60/70 –latkami, sunącymi nocą z kradzionym wózkiem sklepowym wypełnionym słodyczami i przegryzkami oraz przepytującym je funkcjonariuszem – bezcenna.
Martin Starr jako przykład byłego wokalisty, który chyba nigdy nie miał za dobrego słuchu. Za to karaoke w wydaniu Danner – naprawdę niezłe i nastrojowe. Takie było założenie twórców, mam nadzieję...
Trochę się boję, czy za rok-dwa, gdy film gdzieś mi nie wpadnie nagle w oko, podczas przełączania kanałów, nie zacznę się zastanawiać: czy ja to w ogóle już oglądałem?
Bo raczej niczym chyba nie zapada w pamięć… może poza nastrojowym wokalem Blythe Danser.