To film drogi odbywanej w miejscu – na scenie. Drogi do porażki lub sukcesu, to nieistotne. Jesteśmy świadkami prób do „Procesu” w reżyserii Krystiana Lupy, procesu twórczego, który sami musimy osądzić. Lupa jest despotą, lecz jego celem jest oddanie głosu Kafce.

Wciela się w role, monologuje, tańczy i kłóci z aktorami. Nie wychodzi z transu kreacji. Bywa niezrozumiały, lecz niestrudzony. Daje z siebie wszystko i żąda tego samego od aktorów. Zaprasza, aby skoczyć razem z nim do studni, na dnie której wcale nie ma objawienia.

Co dobry teatr to wyłącznie splot okoliczności: tego, co danego dnia wniosą aktorzy i widzowie? Czy droga wiodąca do premiery zawsze ma odzwierciedlenie w spektaklu? Film odsłania kulisy procesu twórczego Lupy i trudne relacje z jego aktorami. Rejestruje zagapienia, roztrzęsienia, dramaty, balansujące na granicy roli i prywatności. Dokument zszyty ze strzępków prób nie trzyma się chronologii, tylko dynamiki pracy. Nikt nie wie, co będzie dalej. Reżyser umyślnie gubi się, by od początku szukać drogi. Spala w kłótni o pozornie błahe detale, będące dla niego sprawą życia lub śmierci. To, co napędza twórcę „Procesu”, jest samą istotą teatru. Według Lupy tego, co w teatrze najlepsze, nie da się wyreżyserować.

[left]Krystian Lupa - kontrowersyjny i prawdopodobnie najwybitniejszy żyjący polski reżyser teatralny. Za swoje spektakle jest nagradzany na całym świecie. Otrzymał m.in. Europe Theatre Prize, Nestroy-Theaterpreis, był odznaczony Francuskim Orderem Sztuki i Literatury.[/left][left]"Spróbujmy wskoczyć do studni" to film drogi odbywanej w miejscu - na scenie. Drogi do porażki lub sukcesu, to nieistotne.[/left][left]Jesteśmy świadkami prób do "Procesu" Kafki. Obserwujemy proces twórczy - niejednoznaczny, czasem niezrozumiały. Proces, który sami musimy osądzić.[/left][left]Lupa zaprasza aktorów, by skoczyli z nim "do studni", na dnie której wcale nie ma objawienia.[/left]