A pozwól, że się nie zgodzę. Moim zdaniem "Szejk" miał o wiele bardziej ciekawszą historię. Tutaj plusem były akcenty komediowe.

Pozwalam, ale i tak obstaję przy wyższości "Syna..." :). "Szejk" wynudził mnie straszliwie i zestarzał się jeszcze bardziej, a gra Valentino była tam znacznie slabsza, choć film miał swój niezaprzeczalny urok. Lepiej broni się dziś jednak "Syn...", głównie dzięki wspomnianych akcentach komediowych i dawce autoparodii, która odciąża nieco ckliwość i patos "jedynki". Oba filmy są jednak na swój sposób cudne - ten klimat mocno zapomnianego już kina, gdy gwiazda była Gwiazdą, historia, nawet banalna, potrafiła bez reszty czarować widza i miała w sobie jakiś magiczny czar. Ten co prawda mocno już uleciał, ale i tak ogląda się to z dużym sentymentem i estymą.

Pierwszą część obejrzałam w całości (chociaż zataczałam się ze śmiechu), drugą niestety przewijałam :/
Jakoś pierwsza mi bardziej podeszła, ale, że tak się wyrażę - skisłam jak ją oglądałam :'D Te miny Rudolfa (wieczny wytrzeszcz lub wzrok pedofila) i taka kiczowata historyjka na miarę dzisiejszego harlequina :') Ale filmu nie winię, przecież jest taki stary, że ojoj!

Gorszy od jedynki, gorsza fabuła, mało epicki czyli mniejszy rozmach, wizualnie też słabiej. Pomysł na fabułę dwójki też nie najlepszy jakby nie można było wymyślić przygody dla postaci z pierwszej części. Może nieco lepiej się ogląda ale wyszło ogółem słabiej.