Jestem świeżo po seansie, jako stary kawaler kociarz zaprosiłem na niego przyjaciółkę kociarę i udaliśmy się dziś wieczór do Arkadii na seans zostawiając nasze futrzane skarby na trzy godziny w domach same. Przede wszystkim film jest w moim mniemaniu fabularyzowanym dramatem biograficznym z elementami komedii, których to jest niewiele. Dla osób wrażliwych może być wyciskaczem łez. Niewątpliwie jest ucztą dla oka pod każdym względem. Dla kociarza kotów zawsze będzie za mało, lecz gdzieś tam się przemykały.
Nagłówek filmu: Człowiek, który pokochał koty, wg mnie jest nieco mylący, przede wszystkim Louis Wain kochał swoją żonę, a koty antropomorfizował, niewątpliwie darzył je uczuciem, lecz - to oczywiście subiektywne - osobiście nie umiałbym pozostawić swoich kotów i udać się gdziekolwiek indziej, wyjechać, jeśli już biorę kolejnego kota nie umiem się z nim rozstać do śmierci jego lub mojej.
Niewątpliwie w tamtych czasach antropomorfizm mógł przynieść ulgę tym wspaniałym zwierzętom, ludzie zobaczyli, że kot nie służy wyłącznie do łapania myszy, co było zaakcentowane w filmie. To duży plus.
Mimo, iż film trwa blisko dwie godziny miałem wrażenie, że wszystko dzieje się w przyspieszonym tempie.
Film o przemijaniu i docenianiu chwili ulotnej, dla mnie smutny, nostalgiczny, refleksyjny, którego największą zasługą jest to, iż przypomina, że była taka osoba jak Louis Wain, ponadto niesie pozytywne przesłanie o kotach.