To oszałamiająca alegoria. Film, który zostaje w pamięci i w sercu na długie lata, a może na zawsze. I sercem oglądać go trzeba. Chyba zwykły Kowalski go ma.

Obejrzałem godzinę temu, już zapomniałem, tak mi zapadł w pamięci!
Obejrzało go 5 tys osób przez 2 lata na pewno zapadnie w pamięci. Bo nikt nie chce się męczyć z językiem ezopowym w xxi wieku.

Oszałamiająca jest brzydota bohaterów i krajobrazów, i to akurat jest na plus. Jak Włochy mogą być tak brzydkie! Kto by pomyślał!

Zwykły Kowalski nie ma serca bo zostanie potraktowany jak Lazzaro. Wie to każdy Kowalski i wcale nie potrzeba do tego filmu, żeby mu to pokazać.

Alegorie były w średniowieczu, mamy xxi wiek. Może skorzystajmy z narzędzi współczesnych do obrazowania współczesnych problemów

Alegria jest figurą stylistyczną używaną w sztuce. A film (przynajmniej część z nich takich jak Szczęśliwy Lazzaro) jest sztuką. I wiek XXI jej nie kasuje, tak samo jak metafory. Dziękuję, że podzieliłeś się swoimi przemyśleniami. Oczywiście każdy subiektywnie odbiera film. Pozdrawiam:))

Kasuje, kasuje. XXI wiek też nie kasuje niewolnictwa?

Ja mówię o figurze stylistycznej, a ty o zjawisku społecznym. To tak jakby powiedzieć, że w XXI wieku nie używamy porównań, np. lśniący jak słońce.

Jakoś dało radę zmęczyć film o osobie z chorobą psychiczną.

Tak to zdecydowanie nie jest film dla nastolatków lub mało dojrzałych dorosłych.