Kolejne obejrzenie filmu i jego uderzająca poetyckość skłoniły mnie do nakreślania w trakcie oglądania kilku myśli i oto powstała taka recenzja:

Lazzaro
Ten, który wznieca wiatr spojrzeniem, nie potrafi przejść obojętnie.
Naiwny do bólu, w swej, być może, nieświadomości, nie dostrzega zła.
Wszystko pojmuje zbyt dosłownie.
Czy widzi tylko ludzkie nieszczęście?
Jako jedyny nie czerpie korzyści od innych?
Wydaje się to niemożliwe.
Reakcja łańcuchowa, jak mówi Markiza.
Zdolny nawet do przelania własnej krwi – wspólnik występku.
Niewolnik dobroci – wilk wcielony.
Zapachem dobrego człowieka zjednuje sobie zagrożenie.
Melancholią letargu wykrada muzykę.
Zatem cudotwórca.
Ta jedyna łza – serce cierpiące z rozczarowania czy oznaka bezwzględnej wierności?
Przegrane istnienie zamknięte w poczciwej twarzy, anielskim spojrzeniu.
Wieczny tułacz.

Jakieś za/przeciw? ;)