To inteligentna komedia, której specyficzny humor będą pewnie w stanie docenić w pełni przede wszystkim pracownicy wielkich korporacji lub osoby zajmujące stanowiska kierownicze. Tylko ci widzowie będą bowiem w stanie zauważyć fakt, iż absurdalne sytuacje przedstawione w filmie wcale nie tak dalece odbiegają od rzeczywistości, jak mogłoby się z pozoru wydawać.
Znam osoby, które pracowały w podobnych firmach i którym "Szef wszystkich szefów" bardzo się spodobał właśnie dlatego, że przypomniał im pewne sytuacje (niekoniecznie zabawne) z ich własnego życia.
Mój dość letni stosunek do tego filmu wynika zapewne z faktu, że sam nie miałem takich doświadczeń.
Myślę, że Lars pisząc scenariusz do "Szefa", skorzystał z własnych wieloletnich doświadczeń i refleksji, związanych z wykonywaniem zawodu reżysera filmowego zatrudnionego w wytwórni Zentropa. Jego pozycja w tej wytwórni jest dziwna, nietypowa i dość skomplikowana. Lars von Trier jest bowiem jednocześnie współwłaścicielem wytwórni wraz z Peterem Aalbækiem Jensenem (z którym łączy go przyjaźń), reżyserem filmów produkowanych przez Zentropę - a więc pracownikiem mającym pod sobą liczną grupę ludzi, odpowiadającym za swoje decyzje przed producentami, ale też artystą, pragnącym z pewnością zachować jak największą niezależność i swobodę twórczą. Sądzę, że Lars wielokrotnie czuł się podczas realizacji swoich filmów tak, jak aktor Kristoffer, który jedynie udawał najważniejszą osobę w firmie.
Myślę, że podstawowe przesłanie filmu jest zawarte w jego końcówce. W finale Trier stawia Kristoffera przed dramatycznym wyborem : albo etyka i moralność (czyli obrona interesu pracowników firmy) albo zaspokojenie egoistycznych ambicji twórczych (symbolizowanych w filmie przez zabawny kult dramaturga Gambiniego). Pokazując w zakończeniu aktora wygłaszającego "Monolog kominiarza z miasta bez kominów", Trier mówi nam : moim priorytetem jest SZTUKA, która usprawiedliwia nawet manipulację, niemoralne gierki i "nieczyste zagrania".