Szkoda mi widzów, którzy w filmach poszukują tylko logicznej ciągłości zdarzeń. Odbiór czegoś innego, odchodzącego od utartego schematu, sprowadza się u nich do rozpaczliwej próby odszukania sensu. Kończy się to oczywiście niepowodzeniem, bo sens nie wynika z wydarzeń, a wtedy, po takiej porażce intelektualnej, wykrzykują, że dany obraz to pseudoartystyczny gniot.

Być może to Wy nie jesteście gotowi by go percypować? Oczywiście takiej możliwości nie przyjmujecie do wiadomości, bo przecież w gruncie rzeczy jesteście inteligentni i wrażliwi na piękno. Spróbujcie jednak powstrzymać się od sądów w momencie, gdy coś was przerosło lub wydaje się wam pseudointelektualne. Nie możecie być pewni, że artysta korzystając z pewnych środków kreuje się tylko na mądrego. Być może on chce przekazać coś, ale to Wy nie dosięgacie istoty przekazu. Nie twierdzę, że ja zawsze dosięgam, być może nigdy mi się to nie udało, ale obrazy pozostawiające mnie na przysłowiowym lodzie odkładam na później, gdy poczuję się wystarczająco gotowy. Nie rzucałem błotem w Bunuela, gdy znienacka pojawiły się napisy w Dyskretnym uroku burżuazji, nie plułem na Paradżanowa po Sayat Novie... moje niezrozumienie treści sprawiło, że skupiłem się na emocjach, które obrazy te we mnie wyzwoliły.

Krótko o samym filmie: Jarmush dosięgnął szczytów.