Rzecz dzieje sie w Warszawie w przede dniu wybuch powstania w gecie warszawskim w kwietniu 1943. Szukajacy schronienia mlody Zyd, znajduje je niespodziewanie u starszej od siebie samotnej kobiecie. Na dodatek zgadza sie ona aby przyprowadzil na przechowanie takze jego rzekoma siostre.

Po pierwsze nie wiedzialem, ze przed Kijowskim po ten swietny scenariusz Jerzego Janickiego siegnal Stafan Szlachtycz. Rezyser znany glownie z telewizynych produkcji m.in. z b. dobrego filmu nakreconego na podstawie wlasnego scenariusza pt. Tylko Beatrycze.

Po drugie film jest niezwykle wyciszony, wiekszosc dialogow mowionych jest szeptem. Uczucie klaustrofobii, paralizajacego strachu i bezsilnosci jest obecne przez caly film.

I wreszcie po trzecie - swietna gra aktorow - Elzbiety Kijowskiej, bezradnie szkujacej ciepla i oparcia w tych nieludzkich czasach, Krzysztofa Gosztyly - rozdartego pomiedzy miloscia do zony, a pragnieniem przezycia i przemoznym strachem.

I wreszcie najwieksze zaskoczenie - rola Ewy Salackiej. Aktorki kojarzanej z rolami kobiet ekstrawaganckich, czesto kiczowatych, przerysowanych. Specjalizujacej sie glownie w repertuaze rozrywkowym, nierzadko niskich lotow jak np. Klatwa doliny wezy, Sztuka kochania czy Oh, Karol. W tym obrazie trudno p. Ewe rozpoznac. Jest wyciszona, pelna cierpienia, rozdarcia, naladowana skrajnymi emocjami od nienawisci do milosci. Choc zagubiona i przestraszona jako pierwsza wyzwala sie z niemocy i zdobywa na odwage podjmujac decyzje, zgodna z wlasnym sumieniem. B. szkoda ze juz nigdy nie wrocila do rol na serio, a skoncentrowala sie wylacznie na filmie rozrywkowym.

Polecam ten ciekawy film.