W tym filmie wszyscy uciekają. Uciekają od życia, które wiodą, od wspomnieć, jakie mają, od przyszłości, której się obawiają. Zamiast stawić czoła przeciwnościom losu i zmierzyć się z tym światem, by uszczknąć z niego coś dla siebie, wszyscy oni wolą żyć iluzjami i płonnymi marzeniami. Młodego Gonzalo przeraża świat, nad którym nie ma kontroli, jego matka woli udawać, że wszyscy jej podopieczni są dobrzy, uczciwi i cierpliwością przewyższają samego Boga. Carlos żyje chwilą obecną, marząc o świecie, którego nie ma. Fabré z kolei żyje dniem minionym, żałując tego, czego naprawić się nie da. Laura podąża za płonną miłostką, oszukując sama siebie, że coś z tego wyjdzie. Zaś Mikel naiwnie trzyma się kurczowo świata, który wykreowały wyjątkowe warunki.
Nakręcony w modnej teraz formie wielowątkowej opowieści "Malas temporadas" to pesymistyczne spojrzenie na współczesny świat. To świat depresji, gdzie nie ma jasnych barw, a wszystko jest jedynie odcieniem szarości. Chwile szczęścia są ulotne, zaś dramaty wieczne. Oczywiście Hiszpanie, naród ukochany w ckliwości i melodramacie, włącza nutki optymizmu, lecz nie są one aż tak silne, by zmienić wymowę filmu.

Cuenca zrobił porządny film, jednak nawet w tym gatunku nie wybija się on ponad przeciętność. Film na rozchwiane tempo, reżyserowi nie udało się zbalansować poszczególnych opowieści, przez co kuleje narracja. Dobrze za to spisują się aktorzy ze słusznie nominowaną do Goi Nathalie Pozą na czele.
Niezłe kino, lecz bez rewelacji.