Gdybym wiedział z jakim kinem, jednak kinem- montaż ma znaczenie pierwszorzędne, nawet jeśli nie jest szczególnie oryginalny,przyjdzie mi się spotkać nie zasiadałbym do seansu. Rzecz, niemal, przekraczała granice mojej odporności psychicznej i poczucie estetyki.
Zagrane to jest tak, że widzowi wypadają plomby, zbliżenia zmuszają do odwracania wzroku... Spojrzenia, monologi sióstr jakby widza zakażały nieodwracalną brzydotą... a przecież zanim zacząłem to oglądać byłem przekonany, że człowiek zdolny jest do kochania...
Tyle, że to co jest siłą filmu jest też jego słabością.Bo wobec takiego przekazu, słabnie, słabnie niemal do zera, potrzeba refleksji. Ja w razie każdym bądź pozostałem na zewnątrz tej opowieści ani przez moment nie zastanawiając się dlaczego do tego doszło.
Zderzony z wizją twórcy, który zamierzał wywołać szok u widza i osiągnął swój cel, zwyczajnie umknąłem mentalnie przed dokonaniem podsumowania tego co widziałem.
Zda się, iż hipernaturalizm tej opowieści unieważnił społeczny wydźwięk, bo myślę, że nie powstał tyko by szokować.
Teraz gdy zapisuję te refleksje przypomniał się M. Haneke i "Siódmy kontynent" pozornie odległy film, który jednakże drąży temat podobny - patologii w rodzinie. Co osiąga Haneke a co jest nieosiągane dla Maciejewskiego... esforty.
5/10

Pomyliłem nazwisko reżysera. Miałem napisać M. Kowalewskiego.