A mi się wydaje, że film jest w swojej wymowie przewrotny... Nie dostajemy tego na co liczyliśmy... i dlatego podczas pierwszego seansu też byłam nieco rozczarowana... co nie znaczy, że nie było tak jak pokazano na filmie... Sęk w tym, że teraz patrzymy na tamte czasy przez pryzmat czasopism, zdjęć, wywiadów z artystami, itp. Czyli tego co łatwo podkolorować w takim czy innym celu... Film pokazuje jak to, co tylko sobie wyobrażamy... mogło wyglądać naprawdę ;) Dzień za dniem, od koncertu do koncertu, w trasie... Te wszystkie niczym nie wyróżniające się dni, zwyczajne problemy, kłótnie... Choć musiałam go obejrzeć trzeci raz żeby to zrozumieć ;) Sami tworzymy mity i legendy, wolimy wyobrażenia na temat rzeczywistości niż to jaka jest naprawdę... Budujemy pomniki ludziom, o których tak niewiele wiemy... i jesteśmy nieraz rozczarowani gdy nie okazują się tym, za kogo ich uważaliśmy... czyli kimś nadzwyczajnym... a przecież byli podobni do nas... choć czasem wydaje się nam inaczej... W filmie podobała mi się właśnie ta naturalność, brak niepotrzebnych udziwnień, przerysowanych ubrań i rekwizytów... tak jakby wzyscy musieli wyglądać jak hippis z plakatu ;) Obejrzyjście wersję un- cut Woodstock 1969... tam jest wszystko... proste i naturalne... plus moc muzyki łączącej ludzi... bardzo różnych i z pozory bardzo zwyczajnych... tyczy się to też słynnych muzyków ;)

P.S. Jak już pisała magdalena_8: Tak się składa że ten film jest oparty na faktach.
Reżyser tego filmu Cameron Crow w wieku 16 lat zaczął pisać dla The Rolling Stone. Jego pierwszy artykuł był o grupie THE ALLMAN BROTHERS BAND (co zresztą fani muzyki z tamtych czasów bez trudu mogli skojarzyć podczas oglądania filmu)
i właśnie z tą grupą Cameron Crow wyruszył w trasę.

Niestety muszę sie zgodzić...a strasznie długo sie zbierałam do tego filmu.Tak.."The Doors" wspaniale zobrazowało ten okres..Jeszcze oczywiście "Swobodny jeżdziec", gdzie psychodelia niemalo przenikała.P. S. Tez uwielbiam ten okres w muzyce i kulturze :-)