"Dead of Night" ma pewne miejsce w historii filmowego horroru. Po pierwsze, nauczył gatunek jak ma wyglądać tego typu antologia. Motyw klamry spajającej kolejne segmenty i pretekstu do snucia opowieści był powielany setki razy. Po drugie, same epizody także były olbrzymią inspiracją i widać że ich szkielety fabularne ewoluowały później w samodzielne dzieła (choćby pierwszy człon mógł być fundamentem takiego "Oszukać przeznaczenie").

Rzecz dzieje się w niewielkiej rezydencji, gdzie grupa osób zostaje zaproszona na obiad przez właściciela. Jeden z gości, Walter Craig, upiera się iż wyśnił to spotkanie, co staje się początkiem dysputy na temat zjawisk nadnaturalnych. Okazuje się iż każdy kiedyś doświadczył zdarzeń których nie potrafi wyjaśnić.

Rozmowy chwilami drażnią, bo bywają typową kłótnią osób przesądnych ze sceptykami, ale przez większość czasu stanowią całkiem przyjemne przekomarzanki słowne. Zaś historie będące ich owocem są raz lepsze raz gorsze, lecz zawsze na pewnym poziomie. Sztampą, nawet jak na rok produkcji jest świąteczna nowelka o dziewczynie która spotyka duchy, bo prócz gotyckiego wystroju niewiele ma zalet. Dziwnie wkomponowuje się tu segment dotyczący dwóch golfiarzy, ale on za to jest niezwykle zabawny i zrobiony "z charakterem". Prawdziwa uczta czeka nas jednak na samym końcu gdy docieramy do odcinka "z brzuchomówcą". Jest to niezwykle inspirujące dzieło, pełne grozy i gęstego klimatu. Tutaj poprowadzono akcję z umiejętnościami jakie rzadko spotkałem we współczesnych horrorach. Do tego tuż po zakończeniu dostałem jeszcze surrealistyczny epilog, idealnie zamykający historię przewodnią. Ostatnie 30 minut to część pozbawiona najmniejszych wad. To dla nich "Dead of Night" trzeba zobaczyć.

Powyższa, nieskładna wyliczanka cech dzieła ma podkreślić jak różnorodna to antologia. Bywa mrocznie, a kiedy indziej zabawnie, ale wszystko spaja się w przemyślany horror. Za to mocne 7/10 się należy.