Jean-Claude Van Damme i Dolph Lundgren jeszcze raz stają po przeciwnych stronach barykady jako niezniszczalni najemnicy do zadań specjalnych. Film Hyamsa to - nie inaczej - zwykłe popłuczyny po oryginale z 1992 roku, który - nawiasem mówiąc - też do wybitnych nie należał, jednak dla wielu, w tym i niżej podpisanego, ma on sporą wartość sentymentalną.
Schemat jest prosty: terroryści zajmują elektrownię jądrową w Czarnobylu, grożą skażeniem radioaktywnym i zabiciem dzieci premiera Rosji. Kto uratuje dzień? Ano nikt inny, jak emerytowany żołnierz ze stali, Luc Deveraux. Jest krwawo, szaro i ponuro, uszy drażni agresywna elektroniczna muzyka, całość jednak mocno przywodzi na myśl typową B-klasową sztampę na rynek video. Widać niski budżet, dziury w scenariuszu nie chcą dać się załatać, a zmęczenie malujące się na twarzy Van Damme'a mówi wszystko o jego stosunku do tego projektu. Miejscami można odnieść wrażenie, że reżyser i ekipa chcieliby, aby ich dzieło było czymś więcej, aniżeli tylko mechaniczną łupaniną, dorzucają więc garść mało wyszukanych cytatów z klasyki science-fiction (patrz Dolph i jego spotkanie ze "stwórcą"). Nie wypada to zbyt przekonująco.
Nie powiem: "mogło być lepiej", bo w zasadzie dostałem dokładnie to, czego się spodziewałem. Lekko rachityczne kino akcji, z drętwym aktorstwem (nic nie ujmując dwóm największym gwiazdom) i nużącymi dialogami. Zatwardziali miłośnicy gatunku zapewne to łykną, sztampa jednak sztampą pozostanie.